De Nieuwe Stem. Jaargang 13

[p. 83]

Ronny van Cleef
Winter

Het sneeuwt geluidloos naar het zwijgen toe
in mateloosheid, schemerig en vaal.
Zo stil zijn onze woorden nu, zo kaal
en troostloos de gebaren en zo moe
wij beiden in dit landschap neergezet
als vulling in een niet te vullen zaal
waaraan het dak ontbreekt, zo wit en vaal
zitten wij in een deerniswekkend net
van vlokken die geen klanken willen vormen
en van een wind die nog geen storm kan zijn.
In een overvloed van sneeuw en pijn
neigen we tot elkanders laatste normen.

[p. 84]

Verborgen beeld

Het beest leeft nog verscholen in Uw keel
dicht bij het hoofd. En naar de mond gedrongen
stoten fonteinen, 's nachts de lang bedwongen
beelden van weerzin, angst en tegendeel.

In donker-vloeien langs de bloedpilaren
heffen gedachtenhanden zich omhoog
en stijgen kolkend naar de hersenboog
om in de droom een nieuwe waan te baren.

Aquarel

Kantelingen door de ruimte vangen
aarzelingen aan getwijnde draden.
Goochelingen in bedachte graden
zijn behoedzaam aan mijn droom gehangen.

Toen heb ik niets gestationeerd in niets
en desondanks een kleine vrucht gepeurd.
Een levenloze zachte bloem, gekleurd,
overgegeven en ter dood betreurd.