De Nieuwe Stem. Jaargang 13

[p. 73]

Lizzy Sara May
Ceddy Mac Candy.¹⁾

Dit is een generaal, denkt hij, een generaal is een veelvuldig mens.

De generaal zit in de stoel van zijn gastheer. Hij laat zijn veldheersblikken over zijn slagen gaan en hij heeft blauwe glazen ogen. IJzeren knikkers en af en toe licht hij een ooglid op, laat een blauwe knikker in een hand vallen, rolt hem speels heen en weer, en stopt hem dan weer in de oogholte. Voor het overige hengelt hij herinneringen.

‘Amerika,’ zegt de generaal. ‘Indië,’ zegt de generaal. ‘Ceddy Mac Candy,’ zegt de generaal.

‘Ceddy Mac Candy?’ zegt de gastheer.

‘De pokerman,’ zegt de generaal. ‘Negentienvijftig; goed vrouwenjaar.’

‘Het water kookt,’ zegt de gastheer tegen de gastvrouw. ‘Allemaal suiker en melk.’

De gastvrouw verlaat de kamer.

‘Een best vrouwenjaar?’ zegt de gastheer. Zijn ogen worden klein en hangen tegen zijn wenkbrauwen.

Dwaallichtjes onder een triomfboog, denkt hij.

De generaal knipt poppetjes. Vrouwen. Vrouwen van papier. Hij vergeet niets, de generaal. De poppetjes zijn volledig volledig en de generaal is helemaal degeneraal. De gastheer lacht onverdraaglijk.

‘De beste mop die ik ooit gehoord heb,’ zegt de gastheer.

‘In San Francisco ging de telefoon,’ zegt de generaal. ‘Dat was in negentientwintig. In New Orleans speelde de radio,’ zegt de generaal. ‘Dat was in negentiendertig. In New York woonden negers,’ zegt de generaal. ‘Dat was in negentientweeënveertig. In Soerabaja was het warm,’ zegt de generaal. ‘Dat was in negentienzesenveertig.’

‘Ja, ja,’ zegt de gastheer. ‘Die goeie ouwe tijd.’

Tijd, denkt hij. De wolken zijn grote tuinen en aan de bomen zitten knoppen. Draai een knop op zomer en alle kinderen drinken limonade. Limonade met een rietje. De kinderen zijn tevreden.

‘Een racewagen,’ zegt de generaal. ‘Een rode racewagen. Aan de kop zat Ceddy Mac Candy.’

‘Ja, ja,’ zegt de gastheer, ‘die goeie ouwe tijd.’

‘Ceddy Mac Candy wist wat gehoorzaamheid was,’ zegt de gene-

1) Uit de bundel ‘De Gast’, korte clownerieën.

[p. 74]

raal. ‘Miljoenen bezit hij. Tien haringvloten en vijftig gelegenheden in Spanje.’

Gehoorzaamheid, denkt hij. De hond heeft een spitse snavel en kan geen boom met rust laten. Hij vraagt voortdurend om rauwe biefstuk.

‘Ceddy Mac Candy,’ zegt de generaal. ‘Een melkwitte kerel en hij schoot in de roos met vlinders.’

‘Ja, ja,’ zegt de gastheer, ‘die goeie ouwe tijd.’

Er gaat niets boven rozen, denkt hij. Rode herfstrozen die stuk voor stuk ontbladeren.

Dan gaat de generaal naar de piano. Hij speelt een bloebloebla. En hij zingt, de generaal:

‘Onder moeders paraplu,’ zingt de generaal.

‘Hoera,’ zegt de gastheer, ‘hoera voor Ceddy Mac Candy en de vrouwtjes!’

‘Hop, hop hop mijn paardje’ zingt de generaal.

‘Hoera,’ zegt de gastheer, ‘hoera voor Ceddy Mac Candy en de vrouwtjes!’

‘Rijen, rijen, rijen in een wagentje,’ zingt de generaal.

‘Hoera,’ zegt de gastheer, ‘hoera voor Ceddy Mac Candy en de vrouwtjes.’

Eens viel ik in een bomtrechter, denkt hij. En onder in de bomtrechter lag een hand. Een verloren hand. De hand greep de mijne en schudde die.

‘Ik ben een sentimenteel mens,’ zegt de generaal. ‘Ik huil wanneer ik iemand zie lijden. Daarom drink ik dan ook altijd whiskey puur.’

‘U bent een goed mens,’ zegt de gastheer.

‘Ook kinderen gaan mij ter harte,’ zegt de generaal. ‘Ik ben voorzitter van de ongehuwde moeders. Bovendien sta ik op de sollicitatielijst der presidenten.’

‘U bent een bijzonder goed mens,’ zegt de gastheer.

Vleugels, denkt hij, maar het kan ook een vlieg zijn. Het kan ook een dar zijn die in de vlucht de koningin omhelst. Ergens gaat de zon rood onder. Ergens gaat de zon zwart op. Wij kunnen het wit niet wit laten. Wij kunnen de stilte geen stilte laten. Niet de stille witte liefde. Wij eisen haar rood. Wij haten haar zwart. En het kind laten wij blauw, blauw...

‘Ceddy Mac Candy,’ zegt de generaal.