De Nieuwe Stem. Jaargang 12

[p. 609]

Fred Pfeifer
Emmaus

Het land is oeverloos
en leeg,
de bomen zijn met touwen
aan de hemel
opgehangen,
er is geen grond, geen
bodem meer die dit
verlangen
nog dragen kan.

De koele schaduw
heeft zich schuw
verscholen
en elke struik
verkommert onder dit
gewelf;
ik hoest het droge stof
dat afstuift
van mijn zolen
en ben met niemand
meer alleen
dan met mezelf.

[p. 610]

 

In de verlaten ruimte

 

plotseling

 

een mens -

 

zijn lichaam vult

 

de horizon,

 

zijn hand verkort

 

het eindeloze

 

tot ontmoeting,

 

zijn ogen zijn de grenzen

 

van mijn blik

 

zijn stem

 

is vriend

 

zijn woorden zijn

 

begroeting

 

 

 

Als ik mijn doel bereik

 

is hij weer heen,

 

wat hij gezegd heeft

 

ben ik al vergeten,

 

maar vogels zingen

 

voor mijn raam -

 

daarop

 

heb ik mijn avondbrood

 

gegeten.

[p. 611]

Konsepsie

De wind is een armvol leven
de maan oogt in de duisternis
ik moet je nog iets geven
maar ik weet niet wat het is.
Vergeef me
ik heb het beloofd
maar het is zo laat
en zo donker
in mijn hoofd.

Ik moet je nog iets geven
het is zo'n zachte nacht -
de wind heeft een handvol leven
voor je meegebracht.