De Nieuwe Stem. Jaargang 12

[p. 580]

Rudo Durant
Ronding

Het inktgroene en eens zo hoge onkruid
onsamenhangend geplant
rond de drempel van de afloop
heeft voor vroeg en laat
de deur verscholen
waarin de specht van mijn angst
koude tranen en eelthanden beitelt
een stroom van schelpen vlecht
en als het licht in de morgen bladert
opnieuw woorden zonder uitkomst seint

Vergeet me als je met uw broze vrienden
in de kuilen tussen de daken daalt
de dorstplanken opraapt
en de dobbelstenen doorgeeft
de speelkaarten herschikt
en een landschap vol raderen vindt
vergeet me werp de schuld
der troosteloosheid in de juke box
uw eiland maakt de stilte rood
en verlossend draagt de luidspreker
mimosa's van erbarmen.

[p. 581]

Fotografure

Noem mij desnoods
maanburcht bij middernacht
overal opent de lente zich
zwart en wakend
wind en regen werden ijzer in de brug
in het sterrenlicht
kartelen boompenselen de muren uit

Achter de atriumruiten
springen gangen van schrik
hun gelijken naar de keel
uit het witte vuur genstert de zwarte as
met de rust van het tafelblad
dat mijn gedachten draagt
met de onrust van de klok
die mijn lippen toetikt
als ik om stilte vragen wil

Een kandelaar van eeuwenoude kleur
zegt dat de dag nog ver is
zo ver
zal ik mezelf vinden
vóór de zwaluwen uit hun geboorte groeien
en de beweging van het water
een vis wordt in het riet

Alle geuren
worden ademloos in onbereikbaarheid
de sterren haken op elkander in.

[p. 582]

Antwerpen

Vijf voor twee
juist rap genoeg steekt de tijd
de keyserlei over
auto's spinnen een groot net over de stad
een kat van weemoed ronkt vuur uit een drempel
de vonken leggen cirkels kleur
rond stengels moeheid

Om vijf voor twee dus
als de middagommegang traag en voornaam
maar hopelozer dan een haan op de toren
zijn onvoltooide kring penseelt
kraai ik om een kamer en wat warme lucht
om een stalen winkelbel die brood brengt
om 's nachts te kunnen slapen
diepzeezwart en windstiller

De dooi heeft te natte armen
om wegwijzer te zijn
de richting van het jaar aanduidend
en eens het volgend kwartier
in kinkhorens en kruiken
schrikt de verkeersagent open
maakt een bloedrood proces op
voor het dinsdagmeisje onder de auto
dat met verdronken ogen kijkt
naar de koplampen
die nooit gelachen hebben

Misschien zal ik eens in argentinie staan
en listige uitroeptekens
uit de verdiepingen zien vallen
natuurlijk zal ik verjaagd worden
en ieder land is dan te veel.