De Nieuwe Stem. Jaargang 12

[p. 573]

Henk M. Beumer
De geblindeerde plezierreis

I

Tegen de tijd dat ik zou aankomen betrok de lucht en begon het te onweren en te regenen. De huizen werden allen in afweer gebracht en het dorp scheen uitgestorven. Op dat ogenblik, onder de dreigende lucht, arriveerde de bus waarmee na ruim een uur hobbelen ik in het dorp aankwam: een bus gevuld met een bonte groep, vrouwen met hangerige gezichten en vuil haar, mannen met werkmanskleding en huilende kinderen. Ook het landschap had zijn veranderingen ondergaan. De huizen waren geen huizen meer, nog slechts woongelegenheden, waarin inderdaad mensen met veel kinderen woonden. Naar een van die huizen zou ik me moeten begeven.

Het huis was groter dan ik verwachtte en het was zelfs witgeschilderd. Later zou me verteld worden waarom het huis witgeschilderd was.

Bij mijn aankomst werd ik opgewacht door een man met een nors gelaat en een vrouw zoals alle vrouwen in de bus.

De man bracht me boven, via een smalle, bochtige trap, naar een zolderkamer met een klein raam, dat aan de achterzijde uitzag op een veld met kippen. Dit was het enige teken van leven dat ik vanuit dit raam zag: af en toe een menselijke stem met een onverstaanbaar dialect, en het gekakel der kippen. Van de hoofdweg, die aan de voorzijde van het huis was gelegen, hoorde ik af en toe een motor of auto voorbijrazen. De man ging weer weg en het was nu tijd om de omgeving te verkennen, voorzover die er was. Het dorp droeg alle kenmerken der landstreek: stof, onordelijk gebouwd, oud en nieuw willekeurig verspreid. Straten gingen over in zandpaden, om verderop weer weg te worden.

II

Mijn aankomst zal voor mij wel onbegrepen blijven tussen de witte muren, waar ik nu rust vind. Zacht klinkt er muziek door van ergens anders. Misschien dat Eroll daar... nee, dat is onmogelijk, ik heb hem uren geleden achtergelaten en ben sindsdien ver weggebracht door pa, die terug is gegaan. Hij heeft mij niet verteld waarom hij alleen terug

[p. 574]

is gegaan, maar nu zit ik hier, zonder Eroll en Peter en ik weet niet wanneer ik ze terug zal zien. Dat ik ze nooit terug zal zien kan ik niet geloven, misschien zie ik ze eerder dan ik zelf vermoed.

III

Een vrouw komt binnen en zegt mij met haar mee te gaan. We lopen door een lange gang met vele deuren links en ramen rechts, gaan een donkere gang in en tenslotte zegt de vrouw mij een deur binnen te gaan. Achter mij slaat de deur dicht. Het is schemerig binnen, ik weet niets anders dan te blijven staan. Na enige tijd begin ik iets te onderscheiden: links een bank, rechts een deur, voor mij zwart. Ik ga voorzichtig op de bank zitten. Even later gaat de deur open en zegt de vrouw mij met haar mee te komen. Ik volg haar door enkele donkere vertrekken, tenslotte duwt ze mij tussen enkele rechtopstaande platen. Er brandt ergens hoog boven mij flauw een lamp, een onafgebroken suizen vult het vertrek. Ik hoor enkele geluiden, ik moet stilstaan en dan zegt ze het is klaar. Je mag weer terug. Ze brengt mij weer terug naar de kamer, waar de bank staat, waar ik enige tijd wacht. Dan wordt ik door een man meegenomen, we maken een lange wandeling door vele gangen, tenslotte kom ik weer terug in het kamertje, waar ik gezeten had.

IV

Vanmiddag, geheel onverwacht, kwam pa met Eroll binnen. Eroll is bruin, maar hij is mijn broeder. Ze gingen zitten en vertelden me van thuis, van de kippen en Peter. Ik zei vertel me eens wat van jullie zelf, wat hebben jullie thuis gedaan?

Eroll zei: ik heb een nieuw kippenhok gebouwd. Je moeder was een kip, heeft Eroll mij gezegd.

Ik zei: voor ma? Pa lachte en zei wat tegen Eroll dat ik niet kon horen. Pa begon direct te vertellen over enkele kamers boven die hij aan andere mensen wilde verhuren, maar Eroll en Peter wilden dat niet.

Eroll zei: ik wil beslist niet dat u dat doet pa!

Pa zei niets, maar kreeg een rood hoofd, ik zag het heel duidelijk. Wanneer pa rood wordt, is hij boos.

[p. 575]

Toen pa en Eroll weg waren, heb ik lange tijd nagedacht. Ik dacht over vroeger, zoals het was toen ik nog thuis was. Was het toen beter dan nu? Het antwoord wist ik niet. Ik zal er nog eens over spreken als Eroll en Peter en pa bij mij komen, dan zal ik het ze vragen. Ik heb er niets van gemerkt, de laatste keer dat ze bij mij kwamen. Pa heeft iets tegen Eroll gezegd, dat ik niet kon verstaan.

Ik verlang niet naar huis terug, geloof ik, maar wel naar de stad, waar we altijd naar toe gingen en waar ik nu nooit meer kom. Ik zal eens vragen of ik er niet eens een keer mag gaan kijken.

V

Door de lange, eindeloze gang klinken de voetstappen steeds luider en luider. Ze naderen langzaam mijn kamer, maar ze zullen voorbijgaan. Als het geluid uitgestorven is hoor ik de voetstappen niet meer, alleen zeer zacht muziek. Een suizen in de waterleidingbuis. Totdat plotseling de voetstappen weer komen, luider en luider, om plotseling te verdwijnen. Bij mijn deur houden ze nooit stil, nooit komt iemand binnen.

Een zacht geruis dringt tot mij door. Het is de wind heeft men mij gezegd. Ik geloof dat wel, maar het geruis dringt dag en nacht tot mij door, waar ik ook ben. Het is de wind in de bomen heeft men mij gezegd. In de stad hoorde ik dit geruis nooit, omdat huizen geen bomen zijn en niet meebewegen. Maar in de stad woont pa met Eroll en Peter. Langzaam maar zeker krijg ik een gevoel verlaten te zijn, misschien ben ik alleen, voorgoed alleen hier, voorgoed.