De Nieuwe Stem. Jaargang 12

[p. 345]

J.B. Charles
Een psalm

Hij is een ontploffing.
Hij geeuwt en de werelden snellen uiteen.
Hij dacht nog en de zon vloog al in brand,
éen woord, en de kristallen bouwden hun ruimtepatronen,
uit het niet ontvouwden zich varens.
Hij ontwierp het paarse aderwerk
van het rodekoolblad van elke kool
en elk blad afzonderlijk,
Hij geeft de noten hun goddelijke vorm
in de kleur van zeventig soorten hout.
Hij ordonneerde het netwerk op de meloen,
Hij friseerde het haar van iedere nieuwe neger.
Hij kalmeert de os en treitert de poema,
Hij kommandeert de termieten,
de bakterieën staan onder zijn bevelen,
die van de wijngist en die van de tbc.
Eer wij de kurketrekker hadden uitgevonden
was de spirogeet er al.
Hij vlocht het radarscherm van het bewustzijn
van Antonio Vivaldi en van Sydney Bechet.
Hij kan de mensen zegenen met het leed
dat zij elkander aandoen
en met hun goedheid straffen.
Hij alleen kan met een kromme stok
rechte slagen slaan, met onrecht
recht doen - want Hij is God,
en het kenteken van goddelozen is
dat zij bluffen: dat kunnen wij ook.

Spuug in het stof van de straat en maak
met een vingervol vuil onze ogen open
voor Uw grootheid.
Maak een springlading van het Vlees
en de Geest tot dynamiet, laat heilige Taal
de lont bekruipen en wees,
God, nog één keer de explosie:

[p. 346]

 

sla los wat zich vast wil zetten,

 

ruk uiteen wat zich consolideren wil,

 

zodat wij in zware verdrukking,

 

ja, in doodspaniek nog slechts uitbrengen:

 

‘God, onze verrukking...’

Een kleine psalm

Híj alleen zou met een grote sigaar
in de mond op straat mogen lopen,
met de duimen in zijn vest,
want Hij is God.
Maar Hij doet het niet
want Hij is God.