De Nieuwe Stem. Jaargang 12

[p. 257]

Bergman
Het existentiële meisje

mijn naam is lien maar ik schrijf jacqueline
dat is een naam waarbij je aan iets denkt
'k heb soms zo'n medelij met al die lienen
die niet beseffen wat het leven schenkt
ik lijd zo aan de smaak van het publiek
de meubels van mama maken mij ziek
och
ik voel mij zo sartre
ik ben zo camus
ik droom van montmartre
bij mij thuis op het pluche

ik wandel soms met jaap die kent de termen
en ziet de mensen in hun impotentie
wij moeten niet met lege woorden schermen
het gaat zegt jaap om onze existentie
ik lijd zo aan het zetten van de thee
de dassen van papa maken mij wee
och
ik weet mij van sartre
ik leef met camus
ik ben van montmartre
en ik walg van het pluche

ik zeg mezelf zo vaak je moet in opstand komen
je moet ze laten zien dat je er bent
je kunt niet eeuwig braafjes zitten dromen
spuw op de boel ga leven met een vent
ik lijd zo aan de tweespalt in mijn bol
de muren van dit huis maken mij dol
och
ik huil zo om sartre
ik snik om camus
mijn droom van montmartre
schreeuw ik uit in het pluche

[p. 258]

 

maar in de nacht onder het koele laken

 

dan hoor ik kees die zegt je bent zo mooi

 

heb maar geduld ik zal promotie maken

 

dan gaan wij met vakantie naar het gooi

 

ik lijd zo aan de wil van mijn papa

 

ik sidder voor de ogen van mama

 

och

 

ik walg van die sartre

 

'k heb de pest aan camus

 

kom ik eens in montmartre

 

zit ik ook op het pluche

[p. 259]

Reisbrief

waarde vriend het is hier prachtig
de koeien zijn ontroerend drachtig

de spoorlijn loopt dwars door het dal
een vrouw beheert de waterval

elk huis of hok met beemd en gaard
verkoopt men op een ansichtkaart

de mensen lopen traag en stug
en komen op geen stap terug

men zegt God heeft ons klein gebouwd
maar sneed ons uit behoorlijk hout

dit alles sta ik aan te zien
zo is het paradijs misschien

en verder is hier alles prachtig
het wordt me soms wel eens te machtig

[p. 260]

Strafregels

ik tracht niet ter zake te zijn
ik klop aan de deur van het lied
ik drink zonder proeven de wijn
ik sta aan de bron van het niet

ik hef de verwijtende fluit
ik speel een verbijsterde wijs
ik kijk door een matglazen ruit
ik baar mij een dood paradijs

Draadloos

er is geen zon vandaag
het land ligt weerloos in de wind
de lucht is grijs en laag
beperkt het spelen van mijn kind

zijn vinger vult het raam
met onbekommerde figuren
dan veegt het alles saam
en hult zich in een veilig turen

ik hoor de stilte staan
de angst knielt voor doofstomme wanden
dan kijkt het kind mij aan
en grijpt naar mijn onthutste handen

[p. 261]

Overbrugging

en steeds met de gedachten bij de tijd
en met de naakte vingers op de knop
en altijd mist het in de eeuwigheid
en komt de rede in een vochtig slop

en altijd blijft de zelfde sleutel zoek
en trekt de dood een wissel op ons lijf
en steeds slikt men de zelfde zoete koek
en geven wij elkaar schaamrood de vijf

maar als ik door het donker in de tuin
mijn stappen hoor weerklinken op het grind
vloek ik de angst de schimmels en het puin
en vind mezelf herleven in mijn kind

[p. 262]

In abstracto

ik ga mezelf maar na
ik loop achter de dingen
ik volg het spoor en sta
soms binnensmonds te zingen

ik laat mijn aandacht gaan
en mijn gedachten lopen
ik breng mij in de waan
en blijf tersluiks wanhopen

ik schrijf zo af en toe
wat onverhoedse zinnen
ik ben het kloppen moe
ik kom mezelf niet binnen

maar in de avond staan
mijn doodgewaande dromen
onder een tamme maan
te praten met de bomen

[p. 263]

Kaartlezen

ik wil in mexico wonen
als een volwaardig péon
mijn schuldeisers belonen
met een mañana zon

ik wil mij een pueblo vertalen
in een eldorado bestaan
mijn dromen uitvoerig verhalen
voor de poorten van san juan

ik wil met amigos verkeren
onder de daken van libertad
in san salvador resideren
en sterven in soledad

Manco

de vogels hebben vandaag
hun zingen ernstig genomen
zij lachen een lied in hun kraag
binnen vertrouwde bomen

ik tracht hun losbandig verhaal
vergeefs een zin te verlenen
ik spreek een verouderde taal
ik vloek want ik wil niet wenen