De Nieuwe Stem. Jaargang 11

[p. 602]

J.B. Charles
Feather foundation

De kinderen zijn gestikt met de paarden,
de blinde mijnpaarden van Marcinelle,
d.w.z. wij hopen dat zij diep onder de aarde
niet krankzinnig van angst en dorst zijn gestorven.
Een ogenblik. De gehelmde gendarmes van orde
moeten de ijzeren hekken openmaken
om een grote cadillac door te laten,
van een bezorgde zorgvuldig verzorgde meneer.
De ijzeren hekken, overgroeid en behangen
met trossen versteende berookte gezichten
van vrouwen van mannen en moeders van kindren.
Ach, die kinderen, nietwaar?
Honderden meters onder de grond en
niet ouder dan veertien of vijftien jaar.
Een ogenblik: denk aan je eigen jongen,
of hij een goed rapport had of slecht,
met vakantie aan zee was of bij zijn tante
in Ermelo, of zijn hart nog uitging naar vliegers of
al naar het dutch swing college, éven
een minuut stilte voor je eigen jongen
van veertien. Zie hem daar onder de grond
steenkool moeten delven voor de fluid make up van
maîtresses van goedgehumeurde heren in cadillacs.
De hekken van orde zijn van solied ijzer,
nietwaar, maar de schacht van de mijn
was bekleed met vergaan hout en een cadillac
1956 heeft poederdoosjes van zilver.
Goedgekleed heer rijdt bedroefd door de hekken, jawel,
het is met een mijn gedaan in Marcinelle.
Italianen zullen er nog wel te krijgen zijn,
want honger is er gelukkig genoeg,
maar, dat moet ons toch wel verdrieten,
nietwaar, éen mijn is nu wel voorgoed naar de hel.
Een ogenblik: laten we jouw jongen niet vergeten,
dacht hij aan zijn tante in Ermelo, toen het zijn tijd was?
Dat kan men niet aannemen. Aan zijn vlieger?

[p. 603]

 

Aan de socialistische regering van België?

 

Schei uit, dit is het ogenblik niet voor grapjes,

 

hij heeft met zweet op zijn zwarte kindergezicht,

 

maar niemand kon het zien, want het was

 

een hardstikke helse nacht daarbeneden,

 

om zijn moeder geschreeuwd en zijn jongensvuisten

 

stukgeslagen tegen de muren van het zwarte goud

 

voor de groene gazons en de roze badkamers

 

en de dure kostscholen van een beter soort jongens

 

en de feather foundation van de vriendinnetjes van

 

welverzorgde maar nu toch bezorgde meneren.

 

Vrede zij hen. Die kinderen dan.