De Nieuwe Stem. Jaargang 11

[p. 591]

T.W.L. Scheltema
Verzen

Gedichten: ogenblikken
Van zóo'n verheviging
Des levens, dat ze flikkren
Of onze ziel verging.

Indien niet zo geboren,
Gevallen op 't papier
Dan was het vers verloren
Voordat het viel.

De woorden komen zuiver
Uit diepten, onbewust,
Een vuurgloed, die niet blust
Dan in een heil'ge huiver.

8 januari 1954.

[p. 592]

Hier zit ik

Hier zit ik, middeleeuwse clerc
Maar alles op te schrijven
Terwijl ik in de groene kerk
Uren lang mag verblijven.

Insecten geven mij een prik
Beproevend mijn bloedwarme ik
Vogels verschaffen mij muziek
Voor mijn gebrekkige lyriek.

En bomen wuiven koelte aan
Dat 'k niet verschroeiend zal vergaan
Bloemen asemen wierookgeur
En voor het altaarkleed de kleur.

Wie onder rijke zakenmensen
Kan zich een beter leven wensen?

19 juni 1954.

[p. 593]

Vogelbezoek

Het hele schouwspel van de bonte vogelschaar
Is weer vanmorgen langs mij heen getrokken
Elk hunner bood geluk dat werd aanvaard.
De winterkoning kwam reeds vroeg zich vergewissen
Of 't veilig hangend huis waarin zijn kroost
Zich wiegelend en hongrig groeien zag
Nog aan de boom hing tussen 't groene loof,
Zong zijn bevinding uit in 't schetterlied
Dat altijd blijde stemt ondanks herhaling.
De lijster, bruine rug en spikkelborst,
Kwam toen met korte rukken van zijn lichaam
En hippend trippen van zijn slanke poten
Zijn deel van 't uitgestrooide brood verorbren,
Ook onderweg een regenworm verschalkend
Die zich, zacht trillend, nauwlijks zichtbaar
De hongerige vogel openbaarde.
Het echtpaar van de rode kardinalen
Beide met prachtige kuiven uitgedost,
Hij, één rode schittering, zij bescheidener
Van kleur, zich in 't struweel verschuilend,
Streek toen ook neer op het verlokkend voedsel.
Was er ook niet de drieste grijze vogel
Met kralenogen steeds spiedend in 't ronde
Wiens naam, om zijn geluid, duidlijk ontleend
Aan dat der kat, omdat hij mauwen kan,
Reeds vroeg van de partij, enkle seconden
Snel pikkend, gretig te verslinden?
De rode lijster, schuw wat, met zijn zwarte kop
Gedroeg bedeesder zich zijn aandeel niet te missen.
De draaihals, schaterlachend, bleef onzichtbaar.
Toch zou 'k zijn spotgeluid niet gaarne derven.
Zelfs zijn de blauwe gaaien wellekom
Ondanks hun slechte naam als nestenrovers
En zo verliep de helderblauwe morgen
Onder de groene koepel van de bomen
Slechts zelden door straatrumoer geschonden.

2 juli 1954.