De Nieuwe Stem. Jaargang 11

[p. 481]

Willem Hijmans
In memoriam patris

1

O, nu moest hij maar sterven, zeiden wij,
want zo kan niemand leven, die zijn tijd
een levend mens was, vol van de verlangens
waardoor wij leven in bezetenheid.
maar hij was hulpeloos als een kind geworden
en hij sprak zeer verward over de dagen
van zijn volwassenheid toen ik zijn kind was.
hoe moeilijk is de mannelijkheid te dragen,
zijn vader als een kind gerust te stellen -

doe nu je ogen dicht en ga maar slapen

ga maar slapen en rust heerlijk uit,

hoor hoe die merel in de bomen fluit,

we krijgen regen, ga nu rustig slapen.

praat niet zoveel, ja, ik blijf altijd bij je,

ik ga niet weg, ik ben toch steeds gekomen,

je moet niet van die nare dingen dromen,

doe nu je ogen dicht, want ik blijf bij je -

hoe moeilijk is de mannelijkheid te dragen
als men een kind wil zijn en bij zijn vader schreien.
en hoe eenzaam waren je laatste dagen,
hoe stierf met jou het kind in mij en
hoe stierven mijn kindervragen.

[p. 482]

2

Geen dood is zo hard als de dood
van een denker die niet meer kan denken
die als een kind ligt te wenken
naar ongrijpbare droomgestalten
van zijn eigen nood.
bidt dan dat er engelen komen
met duizend sterke gedachten

hij lag wel op ze te wachten
maar de engelen waren dood.

3

Kijk, de verpleegsters van het ziekenhuis
glimlachen lief zoals hun plicht beveelt
zij strelen hem soms zacht over zijn handen.
maar de gordijnen zijn al neergelaten
de man die sterft is al niet meer thuis.
nu kan men alleen voor zichzelf nog praten
men kan zichzelf troosten, men kan het ook laten
voor hem is geen troost meer voorhanden.

4

En dan zullen wij hem wel begraven
in een klein stadje ergens op de wereld
op een begraafplaats vol hoekige stenen
en zeer eenzaam tussen allen hier.

Vader, vader, deze dagen zijn
dof van tranen die ik niet kan schreien -
je steen is niet anders dan alle stenen
ik kom hem in elk klein stadje tegen
maar ik kan geen steen een ziel verlenen
en hij verweert van zon en regen.
ik zal hem elke dag maar groeten
nu wij beiden verlaten zijn.

[p. 483]

Zee

Nu zullen de vuren aan de
havenhoofden gaan branden
de schemer sluit ons in

de branding langs de stranden
ruist tegen de ebval in

een stoomsignaal breekt aan de
kade de vooravond
een schip is gereed voor de zee

en ik staar met het trage
steeds eendere uitvaren mee
en kies

de onrust de onrust

zee