De Nieuwe Stem. Jaargang 11

[p. 193]

Lizzy Sara May
De herdenking

Naderbij gekomen
bleken alle fiere
gevierde
vaderlandse
vlaggen
paraplus te zijn
weliswaar beschilderd
hier en daar
met opgetogen letters
maar zijn ogen uitlezend
hield men angstig de adem in
over zoveel hartbrekend medeleven

b.v.
PA-TRI-OT
las men en verderop
ROUW MOET BLIJKEN
een moedige zelfs
EREGRAF TE HUUR
en een vrij moedige
ALLEEN VOOR GEOEFENDE ZWEMMERS

zoals gezegd
naderbij gekomen
hief men juist
een minuut stilte aan
- want een minuut is voldoende

voor een paraplu -

en al deze duizenden
op dit uitverkoren uur
kauwend op hun medailles
onder de paraplus
herdachten
en herdachten
en herdachten
fluisterden een lied

[p. 194]

 

een hees lied

 

onder het hijsen

 

van een levensgrote paraplu

 

terwijl een sergeant

 

- de hoogste rang afgestaan

 

voor deze bijkans

 

onopvallende gebeurtenis -

 

fijntjes salueerde

 

 

 

daarna

 

kreeg men de verlegenheid

 

elkander op te nemen

 

en te feliciteren

 

o even maar

 

want men werd alreeds gedreven

 

door fanfares

 

in de looppas naar de uitgang

 

om zijn paraplu in te leveren

 

bij de portier

 

waar een klein incident

 

zijn plaats vond

 

een klein

 

onooglijk

 

incident

 

toebehorend aan een puber

 

niet eens adolescent

 

die beleefd vroeg

 

zijn paraplu te mogen houden

 

tot een volgende keer

 

en de portier

 

- in een herrezen uniform

 

uit een welbekend merk oorlogsjaar

 

maar buigend

 

met zevenbloedjesvankinderen -

 

overal stem krijgend

 

een overvalsstem

 

uit mond neus ogen buik

 

en handen

 

vooral handen

 

doorborende handen

[p. 195]

 

om de nek van de puber

 

hem toesmakkend

 

dat

 

VOLGEND KEER WIJ GODDANK

 

WEER ZOUDEN HERDENKEN

 

MET GEWEREN

 

SERGEANT

 

EEN ARRESTANT

 

 

 

inderdaad

 

een onooglijk klein incident

 

ons stilletjes verwijderend

 

pinkten wij een loze traan

 

en zagen omhoog

 

naar een raam waar

 

tot het laatste ogenblik

 

een paraplu

 

halfstok uithing

[p. 196]

Hopeloos

Niet hopen is beter dan
niet dromen

want niet hopen is stilte
beschreven door vissen
met uitgewoede vinnen
en dromen gaan verder
verder dan de vuurtorens
van een groot gehoor

niet hopen is bodemloos liggen
op de oevers van veel afgedane
onverbiddelijkheid
maar dromen zijn de vergane schepen
die we bekleden met het opium
van ons verlangen

hopeloos een vat te zijn
vol ongeneselijke dromen