De Nieuwe Stem. Jaargang 10

[p. 701]

A. Kok
Verzen

mijn honden zijn gestorven van de wind,
ik ben een herder, maar bezit geen schaap;
de lucht is zuur, het onkruid in het grint
groeit vochtig langs de wanden van de slaap.

afwezig staar ik in de schemering,
er dansen muggen boven het moeras;
ik heb geen naam en de herinnering
is een geledigd en ontnuchterd glas.

[p. 702]

 

ik word soms wakker en dan kraakt de trap,

 

het klimop huivert en de tijd verzaakt;

 

ik houd de adem in, er volgt geen stap,

 

ik zie mijn handen liggen, oud en naakt.

 

 

 

een grijze loomheid hangt rondom het huis,

 

de nacht staat hijgend achter het gordijn;

 

de stilte maakt geluiden in het gruis,

 

ik drink mij zat aan haar verschaalde wijn.

[p. 703]

 

alles blijft eender, muf en vormeloos,

 

ik wacht met een hard hoofd, het wordt geen dag;

 

ik leef op voorschot en tracht vruchteloos

 

een gat te denken in het groeiend rag.

 

 

 

ik hoor er bij, voor minder gaat het niet,

 

mijn woorden worstelen mistroostig mee;

 

de vogels zijn gevlucht, ik heb geen lied,

 

alleen een prent met een verschoten zee.

[p. 704]

 

geen regen en geen wind

 

geen wolken die ons het symbool

 

vervalsen

 

alleen een stenen pad

 

langs de omgewaaide boom

 

van onze kennis

 

wij knielen ons moe

 

voor dode demonen

 

die wij lucht inblazen

[p. 705]

 

dit zijn goden

 

hun schedels

 

bleken in het zand

 

ik schud het stof

 

van mijn voeten

 

spuw het zuur

 

van mijn mond

 

ergens in de woestijn

 

is water

 

stenen worden brood

 

ik heb geen honger meer

 

ik heb dorst