De Nieuwe Stem. Jaargang 10

[p. 673]

Anthonie Donker
Een schim

Na middernacht bewoog mijn schaduw langs
wat overbleef van het romeinse forum
langzaam, langwerpig (nog herkenbaar?) door
den doden bloesemtuin der eeuwen en
der Via Sacra onuitwisbaar spoor
alsof ik nooit of altijd had bestaan,
alsof ik nooit iets anders had gedaan,
den stenen dood slechts enkele schreden voor,
gereed d'onwezenlijken weg te gaan,
te blijven gaan, ontdaan van elk idool,
van Colosseum naar het Capitool
en van het Capitool naar Colosseum
heen en terug, en met geen doel begaan,
generlei dwaze daaglijksheid bezwaard,
door drift gedreven noch door zorg gestuit
gelijk de vleermuis door de bogen vloog,
de krijtwitte ruïne in en uit
die in het maanlicht naar den hemel staart.