De Nieuwe Stem. Jaargang 10

[p. 657]

G.J. Resink
Het bezeten huis

Mijn geest is als een heel oud indisch huis,
aan alle kanten naar de verten open
met galerijen en met overlopen,
waarover varens, vogels en geruis

van briezen binnenkomen om hun thuis
te vinden. In mijn ruimten huizen hopen
bedienden, vrouwen, vrienden en verlopen
kind'ren en niemand, niemand blijft er kuis.

Doch soms ben ik mijn liefste wezens moe.
Dan gaan de deuren naar mijn donker toe
en weer ik uit mijn nachten mens en beest.
De tijd wordt dan door stilte opgeschort
en in de reuk der krengenleliën^* word
ik van mijn eigen huis de boze geest.

* Dit is een vertaling van ‘kembang bangké’, de nachtbloem met de befaamde krengenlucht.

[p. 658]

Balisch

Wij gingen samen, prauw en kust; de stranding
brak haar. ‘Het wenen ruiste als de branding’
dichtte eens een Baliër en ik schrijf zilt:
‘Nog steekt het wrakhout in mijn zelfverzanding.’

In Balische hellevoorstelling

Geen mens is hier zo slecht, dat hij straks in de hel
voor eeuwig branden moet: de hemel komt toch wel.
Zo zet hiernamaalsgloed dit leven in het licht
van de verdraagzaamheid. Bemin die dan. En fel.