De Nieuwe Stem. Jaargang 10

[p. 558]

Lizzy Sara May
Parijse blues

Weet je nog wel
te gezwollen tranen hingen
boven de Rue Mouffetard
iemand riep
een bruidspaar boog het hoofd
voor het altaar église St. Médard
on a volé mon balai
en hij lachte
zijn lach verspreidde zich
als een kettingdans door de straat
en galmde hand in hand
met het klokgelui tegen de hemel
die te lang opgehouden vreugdetranen
stortte in de zakdoek van de kramen
Place de la Contrescarpe
argeloze kinderogen spiegelden
de clochards die geduldig wachtten
onder de poorten van hun ellende

Weet je nog wel
hoe de mond van de Seine
een zonsondergang penseelde
in het rimpelloze gelaat van Parijs
in het overbevolkte verleden
van oude vrouwen in de illusieauto's
van de mannequins
in de verlepte bloemenhandjes
van de midinettes
in de geraniums van de mansarden
en
ma mie, zei een man op een bank
en hij streelde de laatste zonnestralen
uit de haren van zijn minnares

Weet je nog wel
je luisterde naar de impasse

[p. 559]

 

van een kwartet van dode dromen

 

waarin als een kind alleen gelaten

 

een hobo steeds dezelfde stem herhaalde

 

j'ai peur

 

j'ai peur

 

daarna

 

omsloten je de lichten van de boulevards

 

als een bevlagde ochtend

 

na een slapeloze nacht.