De Nieuwe Stem. Jaargang 10

[p. 364]

Joh. W. Schotman
Avond

In memoriam Jan Prins

Zo tegen de avond, als de merel zong
en enkle bijen op hun laatste vlucht
langszoemden nog, zocht hij de gele bank
bij 't atelier en tuurde naar de lucht
achter de smalle hoge populieren,
en naar wat lichte wolken, die de top
van de oudste en hoogste bijna scheen te raken.

Wat voor gedachten woelden in die kop?
Voer hij opnieuw op zee, zag hij de branding
witschuimend op de verre kusten breken?
Woei hem een zoetbeladen wind aan uit een land
van bloemen? Blies een bries uit hemelstreken
waar regen neevlig over bergen dreef?
Rook hij weer 't touwwerk en het tanig dek?
Hoorde hij de ankerketting raatlend vieren
of nam hij op de brug 't daaglijks bestek?
Aandachtig volgden vaak zijn ogen, als het nog
donkerder werd, vleermuizen, die in kringen
rondvlerkten boven de verstilde tuin,
waar nu de merel ook ophield met zingen.
Zag hij opnieuw de witte meeuwen scheren
rondom het stampend voorwaarts zwoegend schip?
Of vond zijn hart in heimlijk diep begeren
weer háár, haven van liefde en diep begrip?

Lang zat hij daar, wind woelde in zijn haren,
zijn handen maakten soms een klein gebaar,
een enkel maal bewogen ook zijn lippen,
sprak hij vertrouwde woorden weer tot haar?
Dan, als de sterren door de twijgen trilden
en mèt de wind het ritselen verstierf,
ging hij het huis weer in met ogen lichtend
om wat zijn ziel in de avondtuin verwierf.

[p. 365]

Eb

Een lege hemel overspant
de lege zee en 't lege strand:
't is eb; nu ligt de bodem bloot
en wat de branding eens omsloot.
Over het naakte natte zand
blaast de eenzame wind als muzikant
verlangend schriele noot na noot,
een ijl dwaas liedje van de dood
en van een goddelijk bestaan
in ruimten eindloos diep en groot,
waarin het argeloos verstand
oplost in droom en kan vergaan,
en 't leven hier, zinloos verdord,
tot zang en ijle leegte wordt,
een witte nevel om de maan.