De Nieuwe Stem. Jaargang 10

[p. 270]

Willem Brandt
Prapat (Sumatra)

De atmosfeer is als het teerste glas;
tussen de bergen paarsgrijs neergestreken
de oevers onder golvend-groene deken
het meer: voor duizend jaar en gistren pas.

Het ruikt naar lente en witstromend water,
de dorpen luisteren in het ravijn;
aandachtig neergehurkte kampongs zijn
zo stil als waren zij voor goed verlaten.

Hier kan men altijd wel gelukkig wezen,
het meer wat laten glijden langs zijn huid,
gedichten schrijven, van zijn hart genezen,
vis worden, golf en waterval-geluid.

Een prauw steekt af. Wij blijven aan de kant
liever door onze oogharen staan staren.
Hoe ver en feestelijk de prauwen varen,
achter dit paradijs is nooit meer land.

[p. 271]

De bukit barisan

Het wuiven van de alang-alang velden
is als de golven van de oceaan;
de bergen, eilanden der eeuwen, staan
er onbewogen, binnenwaarts gekwelden,

zwavel en lava in verbrokkeld hart
van naakte plompverloren reuzenlijven,
en over hun gekromde ruggen drijven
de nevels van een ingekeerde smart.

Vogels en herten komen daar niet vaak
maar in de bosgrens onder kille wanden
ziet men de kleine fulpen gloed ontbranden
van squatters in hun verre avondwaak.

Dit zou men soms wel willen: bij het vuur
eenzaam doch aan de borst der grote bergen
zich warmen, rusten, maar zijn hart verbergen
en roerloos neerzien op het laatste uur.