De Nieuwe Stem. Jaargang 10

[p. 179]

C. Kruithof
Onderwijzend in de morgen

't Kermend manen der wrange nachten
en 't hongeren naar onbekend omarmen,
zij liggen neer in rijke verbeelding.
En het spreken van de rijpe morgenstond
opent zijn ogen op de rode horizon,
waarboven de heuvels, de zon, een bloeiend
bloed van bloedkoralen in de rode
parel schijn voor hem opent. Zijn oogappel
onderwijst in de morgenstond, het los en
luidruchtig zingen der vogels, het ruisen
en ritselen der lenteblaren. Zijn adem
blaast leven uit zijn longen en het
speeksel in zijn mond is als honing
en als zeem smaakt het in de morgen.
Zijn hart smeedt vernufte plannen en
zijn handen werken in de morgenstond.
Hij strekt de hand naar de waze toekomst,
wijl zijn kleren spelen in de jonge wind.