De Nieuwe Stem. Jaargang 9

[p. 641]

H.W.J.M. Keuls
Verzen

Ik schep mijn eigen nacht waarin ik pleng
Dropp'len van waanzin en vergetelheid,
Een nacht waarin ik niets van liefde meng,
En die geen sterveling is toegewijd.

Mijn sterren zijn gemaakt van 't hardste goud
En gloeien fel en wreed in zwarte lucht;
Mijn maan, uit nevelstof en schuim gebouwd,
Is enkel eenzaamheid, een zichtb're zucht.

En in dit rijk regeer ik mijn fantomen,
Ik jaag hen op uit hun diepe spelonken,
Zij fladd'ren wild of vluchten in de boomen
En hun gedrocht'lijk wezen maakt mij dronken.

O bitter spel door God met mij gespeeld
Vóór 't onderaardsch gepeupel mij verdeelt.

[p. 642]

 

De regen ruischt op 't nachtlijk pad,

 

De regen klettert aan het raam;

 

Mijn hart van oud verlangen zat

 

Ruischt aarz'lend mede en zucht een naam.

 

 

 

O regen, waarom wekte mij

 

Uw diep en aandringend geluid?

 

De tijd der vluchten is voorbij,

 

De droomen sterven langzaam uit.

 

 

 

't Is of ik de aarde drinken hoor,

 

Maar mijn dorst wordt niet meer gestild,

 

Mijn hart gaat in zichzelf teloor

 

En heeft dit waken niet gewild.

 

 

 

De regen vloeit in aardes schoot

 

En wascht de blaren en het zand;

 

Is hij een teeken van den dood

 

Of van een nieuw gereinigd land?

 

 

 

Ik weet niet meer dan zijn geruisch,

 

De nacht gelijkt een zwarte zee,

 

Nergens een licht, nergens een huis:

 

Toch ruisch ik met den regen mee.

 

 

[p. 643]

 

De nachten bleven hangen in de dagen,

 

De droom zette zich voort in 't schuwe licht,

 

De geest verzonk in zijn geheimste lagen,

 

Afgronden vielen in elkander dicht.

 

 

 

Ik heb geen sprong in 't duister kunnen wagen

 

Maar 't duister had zijn rijk in mij gesticht;

 

Ik scheen van elk verweer voorgoed ontslagen,

 

Slechts beelden treurden om verloren licht.

 

 

 

Nu heeft de vroegere orde zich hersteld,

 

De dingen keerden in hun ouden stand,

 

Ik ben genezen, aan den waan ontkomen:

 

Hoe is het dan dat mij een heimwee kwelt

 

En ik terugverlang naar 't wazig land

 

En naar den vleugelslag der zwarte droomen!

 

 

[p. 644]

 

Het leven is een grillig spel:

 

Een jaar verlies, een uur gewin,

 

En immer peilt men naar een zin

 

Die raakt den hemel en de hel.

 

 

 

De macht van 't wereldsche bestel

 

Klemt ons tusschen formules in

 

En speelt met ons haar eigen spel

 

Tot zwaar verlies en schijngewin.

 

 

 

Verstilde wijzen weten 't wel:

 

Het einde is donker als 't begin;

 

Wat baat mij of 'k verlies of win?

 

Straks komt de dood, wie weet hoe snel,

 

En ruimt de resten van het spel.