De Nieuwe Stem. Jaargang 9

[p. 541]

Joris Vriamont
Aforismen

Als David die ochtend het terras beklom rees de zon amper boven de holle blauwe stad.

Was het ginder een vogel die in de beslotenheid van de kom bewoog? Was het een parel aan de lucht ontvallen of een stengel die in het licht zijn bloemen hief?

De koning hing zijn luit aan een nagel, vouwde zijn knipstoel open en keek nader toe. Die dag ondervroeg Jehovah te vergeefs de meest diverse golflengten van uit zijn radio-post: de psalm die hij dagelijks placht op te vangen was naar een andere pool gestevend. 's Avonds nog vermeldde het Staatsblad de bevordering van Urias.

*_**

Mijn oude vriend Sam Salz is een tovenaar. Al wie hij maar aanraakt wordt kunstverzamelaar, en wel van Franse impressionisten, in de U.S.A. Cézanne, Pissarro, Gauguin, Sisley, e.z.m., al die lui prijken bij de ‘leeuwen’ des ogenbliks (Chaplin, Toscanini, Horowitz, Robinson....). Zo vertelt mij Salz: lang nadat hij aan Greta Garbo een Renoir had verkocht ontmoet hij haar toevallig. En zij zegt hem:

- Onlangs hoorde ik in een salon spreken over een schilder die nog groter zou zijn dan Renoir.

- Mogelijk, zegt Salz. Over wie ging het?

Antwoordt de Becassijne van de sunlight:

- Hans Memling.

*_**

Tal van vrouwen kleden zich slechts om de lust aan te porren haar uit te kleden.

*_**

De rijpheid leidt naar de echtscheiding.

*_**

En niet vervaard zijn voor paradoxen en discussies. Kan men iets idioter bedenken dan het immer eens te zijn met een belastingplichtige tijdgenoot?

Waartoe werd dan het Heilig Sacrament des huwelijks ingesteld?

[p. 542]

Het land aan fastidieuze, volumineuze boeken als peperkoeken.

Leve de plaketjes, effen, af en vol als een ei zodat men er zelfs geen naald in zou kunnen steken.

*_**

In den beginne was het rytme.

De trommen roerden, het lijf wiegde en de tenen trokken de ritus in het zand.

Toen de trommen naderhand onvoldoende waren gebleken, bedacht men er grotere. Het kalfsvel werd over omvangrijke bekkens gespannen en de klank rees er voltoniger uit.

Naarmate de beschaving vorderde (het is toch haar functie nooit te stokken) groeiden de eisen (naar men beweert). Het slagwerk volstond nog slechts ten halve en de hoornen werden geboord. Het meten en afpassen van rythme-figuren tekende de curve der melodie. Toen hieven de mensen de stem aan, de mannen en de vrouwen naar eigen register. Zo is verticaal de harmonie ontstaan. Tegenstemmen beantwoordden de thema's. Het contrapunt was geboren.

*_**

Myriaden van werelden zijn in het ruim verspreid (en wentelen en dansen en doen....).

In de veronderstelling dat zij - al ware het slechts gedeeltelijkbevolkt zijn, moeten wij dan aanvaarden dat al die planetaire lui van de Openbaring verstoken bleven?

Zodat alleen onze aardkloot begenadigd zou zijn geweest met de affabulatie van Aards Paradijs, Erfzonde, Passie, Zaligmaking, e.z.m.

En hoe is het dan gesteld met het zieleheil in het hiernamaals van die beklagenswaardige onwetenden? Wat ons betreft: vivanons! Wij kunnen hoe ook de hemel niet ontwijken en beseffen ons voorrecht onvoldoende.

Zulks legde ik Ricardo voor in de overtuiging dat hij mijn verblijding zou delen.

Maar hij snauwde mij gewoon af: ‘Wat voor een schande immer zo met de heilige zaken te spotten!’

Van je vriendjes....

Uit: Het Schiereiland