De Nieuwe Stem. Jaargang 9

[p. 294]

Christine Meyling
Meerenberg

Nu werkt hij ergens in een tuin
en weet zichzelf bijna vergeten
door hen, die eens zijn vrienden heetten:
een wereld achter glas en puin.

De zon valt rakelings en schuin
langs door de herfst verzonnen bomen.
Hij staat verward en fel te dromen
tussen dit vuur van rood en bruin.

Veel werd hem smadelijk genomen.
Er restte niets dan angst en pijn
en een toegeeflijk onderkomen.

Maar bij een spel van kleur en lijn
kan hij - soms - trillend openstromen
en zonlicht in het zonlicht zijn.