De Nieuwe Stem. Jaargang 9

[p. 271]

Louk E. Roest Crollius - van Doorn
Duinrell - lentenacht

Duizend sterren aan de hemel
en een bed van sterremos
en het ongezien gewemel
van de heersers in het bos,
glijdend, trillend, ritslend leven
en de droom zo tastbaar na....
Moog' een god het mij vergeven
dat ik hier mijn doel versta
en, zo voelbaar aards gebonden,
heenzweef over goed en kwaad.
Hij vergeve mij mijn zonden
als de toren slaat....

[p. 272]

Meeuwenspel

Een meeuw komt neergeschoten
en vangt zichzelf weer op
om de afstand te vergroten
van dieptepunt naar top.

Hij laat zich vorstlijk drijven
op vlotten van de wind,
hij kan een boog beschrijven
van eeuwigheid tot kind.

Hij speelt in snelle vallen
op licht en waterlijn
en zeilt door de getallen
die van de kosmos zijn.

[p. 273]

Vervreemding

Zijn de gebieden dan vervallen
waar wij elkander vonden?
Wie van de listige vazallen
heeft ons terrein geschonden,
het niemandsland waar wij in vrede
elkaar ontmoetten?
De grenzen zijn in 't vlees gesneden,
blinde mollen wroeten
en woelen de aarde om
waarop wij ademhalen....
Wij zien 't en blijven stom
in alle talen.

[p. 274]

Doen en laten

Wat wij ook doen of laten
't is al een aards begin.
Beminnen wij en haten
wij soms om andre baten
dan wraak en wedermin?

Wij kunnen ons verzoenen
met schepping en met dood
maar als de struiken groenen
valt niets voor ons te doen en
te laten in de nood.

En als de blaren vallen
in dolle werveling
dan gaan wij weer op stal en
schrijven in getallen
dat weer een jaar verging.

Wij kunnen alles laten
wij kunnen alles doen:
onzeker zijn de maten
waarop wij ons verlaten
in ieder nieuw seizoen.