De Nieuwe Stem. Jaargang 9

[p. 218]

Johan van der Bol
Kleine dodendans

voor Julius en Ethel R.

De vensters braken stuk
de doden spraken van geluk
waarom nog stenen ramen
voor je woning waarom geen
lucht en daglicht zeggen,
tegen de duisternis beneden:
‘één gezicht is snel vergeten
doch een plus een is twee
en dat is meer dan één kan weten’.

Als wij tweeën straks thuiskomen, liefste
en er zijn geen bloemen in huis,
zet dan zolang je herfstige vingers in een vaas

Of schenk de rechter je verbrande tanden,
mij met je verkrachte handen een glas rode wijn in.

[p. 219]

In november

In november sluipt een oog van zon
en werpt er een uitweg in het hart,
in het kind, een bloempje van papier.

uit een stoomheet geloof om leven
juichen 's avonds in de verte zacht
stemmen van negers en locomotieven.

ook ik zal wel juichen om leven,
doch buiten mijn gezichtskring om,
en met een hart vol negatieven. -

[p. 220]

Pauze

Dit lichaam is poreus

een zeester in een fles

ik breng de groeten over

een heester langs de weg

een zuster in een huis

en vogels in het lover

dit hart, een witte vlag,

waar 'k mij mee overgeef

aan alles wat in leven is,

briefpapier en wit verdriet.

Fragmentarisch

Het huis, de lucht en een tros
druiven, hangen lichtblauw
in de gasvlam van de maan.