De Nieuwe Stem. Jaargang 9

[p. 144]

Paul van Caspel
Naar maat

Er gaat toch niets boven
het gevoel
van een pijp tussen je tanden
's nachts op een koel terras
hoog boven de warme zee.

Er gaat toch niets boven
zwemmen in de ochtend
alleen
met de schichtige vissen
en de bergen in de verte.

Er gaat toch niets boven
het liggen
onder de flap van het tentzeil
kijkend
naar het langzaam uitdoven
van de dag
achter de olijfbomen.

Er gaat toch niets boven
het gevoel
van alleen-zijn
in een mantel van woorden.

Er gaat toch niets boven
zijn.

[p. 145]

Sneeuw

Die ik eens zijn zal tast in diepe sneeuw
met blinde vingers langs de sporen
van die ik was toen ik met lichte tred
voorzichtig pikte aan de magere jaren
en door de kruimels 't goede brood niet zag.

Maar die ik ben verstoort met zware stap
het runenschrift der vogelvoeten
en werpt met een wat links gebaar
het brood des levens, steeds opnieuw
gewogen en te licht bevonden,
uit op de sneeuw - voor later,
voor later als de vette jaren
de walging wekken van het vlees
en die ik zijn zal weer met scherpe snavel
manna gaat rapen in de diepe sneeuw.

[p. 146]

Kantoorbediende

Schaduwen ritselen achter zijn bril,
Zijn zakken puilen uit van tranen.
‘In antwoord op Uw schrijven zijn wij stil,
Nu moet gij kiezen tussen hout en granen.’

Hoogachtend hoort hij vaag het carillon.
Hij streelt de toetsen van zijn schrijfmachine
En ziet zijn vingers zwart van het carbon.
De anderen zijn al weg naar de cantine.

En heel alleen tikt hij een lange brief.
‘Voor mij valt er vrijblijvend niets te hopen,
Ik weet van granen immers niets, mijn lief.
Vanmiddag al gaan ze de spijkers kopen.’