De Nieuwe Stem. Jaargang 8

[p. 419]

Elisabeth Zernike
Verzen

Ik zou haast zonder adem kunnen leven,
Zoozeer ben ik gevuld totaan de boorden,
En ken geen dolen meer, geen moeizaam streven,
Ben bijna tot een roerloos ding geworden.

Hier om mij heen is alles stil en goed,
De boomen zijn zoo groot dat zij elkaar
Niet zien, en allen hebben overvloed
Aan blad en windgeruisch en vog'lenpaar.

Ik voel mijn blikken gaan zonder te keeren,
Niets neem ik van de schoonheid die ik schouw;
Misschien nog groeit zij door mijn niet-begeeren,
Dan heb ik deel aan 't pure hemelblauw.

Is dit de laatste halte langs den weg
Naar dood, bevrijding, naar een voller weten,
En zal ik om de dingen nog vergeten
De woorden, die ik nu stamelend zeg?

[p. 420]

Rondeel

Blijft er nog iets te droomen over?
Een beeld doemt op, verward en vaag,
De nacht wordt koud, het bloed gaat traag,
De zomer kwijnt in 't vallend loover.
Langzaam verbleekt de bonte toover
En alle peinzen wordt een vraag:
Blijft er nog iets te droomen over?

O hart, eertijds geluksbelover,
Al brandt uw lamp nu dof en laag,
Zij zal niet dooven in een vlaag
Van ongeloof, banaal en pover...
Er blijft nog iets te droomen over.