De Nieuwe Stem. Jaargang 8

[p. 366]

M. Mok
Waar gaat haar licht nog om...

Waar gaat haar licht nog om? Ik weet niet meer
hoe het bewegen in haar voortbeweegt,
of er nog hemel in haar ogen staat
en zonnewarmte in haar open mond;
of zij nog woorden tot de avond zegt
om zich te redden voor het zwarte vuur
dat achter haar bewustzijn woeden ging
wanneer de dag verviel tot blinkend puin.

Ik ga de nachten binnen zonder dat
ik het gemartel van haar leven hoor
rumoeren in de blinde atmosfeer:
snikken en kreunen halfgesmoord, het dof
gehamer van haar vuisten op de muur,
voetstappen op de koude grond, een gil
die openwaait en kantelt als een vlam,
gordijnen, ramen losgerukt, de wind
die uit de einder toestroomt als een zee,
en eindelijk het neergestorte lijf,
een trillende ruïne, waar de mond
dwaas en vergeefs in openstaat, een put
die droog en dorstig zelf naar water snakt.

Soms in de nanacht houd ik mijn gezicht
tegen de stilte van de tijd omhoog
en luister of haar leven nog geschiedt,
maar nooit dringt er iets anders tot mij door
dan blanke wind, van haar bleef mij geen spoor.

[p. 367]

Het huis der geesten

Het huis der geesten. Witte gangen schuiven
langs mijn gestalte die haar pijn verbijt.
Achter een venster wieken grijze duiven
verloren in een hemel leeg en wijd.

Zwijgender nog wordt alles bij het klimmen
de trappen op naar verder, zwarter sfeer.
Bij elke voetstap sluiten zich de kimmen
nauwer om mijn wanhopige verweer.

De deuren met hun gepolijste vlakken
staren mij strak en als afwezig aan.
Ik moet mijn ogen even laten zakken,
te diep dringt deze blik in mijn bestaan.

Ten halve afgewend lees ik getallen,
cijfers waarachter brandend leven slinkt
tot koude angst, die ook nog moet vervallen
tot as, aleer het laatste licht verblinkt.

Mannen in koele, zuivere gewaden,
de ogen achter helder brilleglas,
passeren zwijgend, hun gedachten waden
door velden gruwelijk van misgewas.

De laatste deur, mijn voeten blijven dralen,
een wilde stem springt open aan mijn oor.
Ik kan niet verder, in mijn ademhalen
klinkt diep en onweerhoudbaar snikken door.

En toch, ook deze stap dient weer geschreden,
een afgrond toe, die telkens dieper schijnt.
Verwoed druk ik de deurknop naar beneden,
de mensenwereld wankelt en verdwijnt.

[p. 368]

Mist

Het dorp wacht nog hun wederkeer,
zee hult de grenzen in haar mist
en weeft legenden van weleer,
waarin hun doodzijn wordt betwist.

Het hart bloedt met de avond neer.
Weer heeft een dag zich vergewist
van hun verlorenheid en weer
doorbrandt het zeegeruis de mist.

Door alle oude straten gaande,
omwaaid en avondlijk als ooit,
houd ik nog eens hun leven staande.

Angstiger werd een schepsel nooit
dan dwalend door een late mist
die elke zekerheid betwist.

[p. 369]

Huwelijk

De avond is voorbij, wij gaan naar bed;
weer opent zij het witte lakenveld,
weer wacht haar mond tot ik het stempel zet
en haar het leven van mijn lichaam meld.

Nog even zie ik in het blanke licht
de diepe spiegels van haar ogenpaar
en word tot in het merg van mijn gewricht
de huivering van haar bestaan gewaar.

Dan schuiven wij tezamen in de tent
der lage nacht en houden ons gereed
voor wat het donker in ons openbaart.

Als ik mij langzaam tot haar warmte wend,
zie ik de tijd die van geen einde weet
lichtend gespannen staan rondom de aard.

[p. 370]

Wolken

Dat ik u liefheb en niet meer bereik.
Overal stilten die elkaar ontmoeten
en wolken langzaam lopende in stoeten
als rouwbedrijvenden achter een lijk.

De bronzen klokslag van uw naam dreef weg
naar ondergangen, nooit te achterhalen,
hoewel ik steeds weer door de nacht moet dwalen
en met verloren stem uw leven zeg.

In elke spiegel, elke steen
gaan mij de vlammen van uw ogen open.
Ik zelf schud een hardnekkig neen
tegen de wanhoop van dit hopen
en wend mij af en zie de wolken lopen
als schimmen achter schimmen heen.