De Nieuwe Stem. Jaargang 8

[p. 337]

J.B. Charles
De boom

voor Paul en Jettie

Laat mij de boom in jouw park mogen zijn
wees jij het grasperk in mijn plantsoen
overschaduwen zal ik je tegen de middag
beschermen tegen de beulende zomer
maar wees jij zacht groen aan mijn avondvoet
wees jij de spons voor mijn wortels bij droogte.

Ach de eekhoorn verlangen klimt recht omhoog
telkens weer recht en snel mijn rug langs naar boven
dan siddert mijn kruin, ik ben maar een boom
die verlangt naar een zacht en blijvend gazon
dus wees mijn pelouse de herfst komt al aan
alles zal ik verliezen om jou te bedekken
jij zult grijs bevriezen mij blijven omstrekken
en altijd door zal ik voor je staan.

[p. 338]

Het paard

aan Gerrit Benner

Het goedgebekt paard
als het stapt
treedt meer dan het gaat.
De voorbenen van het paard
dat daar treedt
symmetrische tweeling
verkenners, eenvoudige knechten.

Het goedgebekt paard
neigt de hals over kop
op de glanzende nekstam
en gehoorzaamt het wenken
der fijne oorspitsen boven.
De gladde kortharige borst
is de zwakte de schaamte
maar zijn kracht heeft het paard
in de dijen beklonken
gespannen tweevoudige boog
vol potente reserve.
Daar schiet de boog af!

Het zal zijn geweest bij het strand
dat de schepper zijn beste idee: het paard
in het hoofd kwam. Van het duin zag hij daar
zijn pasgeschapen paarden
in galop naast en tegen elkaar
- Gerrit Benner, teken mij dit -
een mandelige romp als een schip
met zestallen benen daaronder vibrerend
en goedgebekt alle zes hoofden
schuin voorwaarts daarboven
ten laatste de slepende vegende staarten
over 't strand en voorbij
- Gerrit Benner schilder het mij -
en verheugd zei de Schepper: zo laten,
niets meer aan veranderen zei hij.

[p. 339]

De hond

Twee poten voor en twee poten achter
maar samen zes zodra hij loopt
dragen de kop met de bijtbek vol tanden
schuin voorwaarts naar waar tumult is of stank.

De riddertijd is nu voorbij, mijne honden,
van leven in troepen van vijftig of meer,
dat jullie nog wel eens een dood paard vonden
of tegen een verdwaalde herderin aanliepen.

Nu ben je den mens wel zeer ondergeschikt,
je hebt zelfs een soort van geweten gekregen -
werd je daarom het ontuchtigste onder de dieren?
werd zo de straathond van een dier van het veld
tot psychopaath, de kettinghond ter beschikking gesteld?

Kom jij gerust bij mij staan hier,
beschamende renegaat,
verloren ontuchtig dier,
kom en lik mij de hand
met de binnenkant
van mijn eigen huid,
de rode dampende lap
waar je hijgend van bestaat,
psychopaath van de straat,
hier is mijn hand.

[p. 340]

De kat

Kende God mijn poes uit het hoofd
voordat hij besloot haar te scheppen?
Indien ja, hoe dan wel, als de kleine
zo kwetsbare anderhalf ons
warm electrisch met spier gevuld bont,
als de speelse kwaje meid
met de poot om de stoelpoot
de kattekop scheef daarachter,
als de kleine hete heks,
het sluipjagend monster,
de slapende of zich uitrekkende kat
die ontwaakt en mij ziet en gaat spinnen?
Welk beeld ging dit tijgerminiatuur
dat God zag en hij zag het was goed vooraf,
hebt U nog een werktekening, God, van mijn kat
of is zij een woord, zomaar een experiment?