De Nieuwe Stem. Jaargang 8

[p. 172]

Agatha Seger
De ontgoochelde

Hij neemt zich daaglijks voor haar in 't hiernamaals
voor eeuwig uit de weg te gaan:
dit is het harnas dat hem pantsert tegen
't tweesnijdend zwaard van zijn bestaan.

Maar in de nacht, wanneer hij weerloos sluimert,
dan wondt bij elke ademhaal
zijn mager lijf zich bij het licht bewegen
aan 't scherpe lemmet van het staal:

haar aura, vol met stekels, scherp als dolken, -
ze gunt hem zelfs nog geen respijt
wanneer hij droomt - tot zij, hem wakker schuddend,
venijnig toebijt: Het is tijd!

Dan wankelt hij het bed uit en bekijkt zijn wonden:
de nieuwe, en die weer open zijn.
Snel gespt hij zich, met jachtige gebaren
weer 't harnas over alle pijn.