De Nieuwe Stem. Jaargang 8

[p. 162]

Anthonie Donker
Kleuterklas

De kleuterklas gaat in het herfstweer wandelen.
De blaren rillen aan den schralen boom.
En die het ziet, hij weet niet hoe te handelen,
Van vroeger dromen of een toekomstdroom.

De kinderen - hij hoort hen zo schril zingen,
Zo blij hartbrekend dat hij 't hart vasthoudt
Bij de gedachte aan de veranderingen.
De blaren zijn zo bevend en zo oud.

De kinderen gaan de wereld tegemoet
En oude blaren dwarrelen voor hun voet.
Zij dringen, lachend schoppen zij ertegen.

Slepend wordt eenmaal ook de lichtste voet.
Op alle welkom volgt de afscheidsgroet
En in den herfstmist schemeren de wegen.

[p. 163]

Voorzomer

Zij lijken zo angstvallig op haar moeders,
De meisjes die het spel ontwassen zijn.
Zij luiken op tot leliën en loeders,
Zo lieflijk en lichtzinnig, en zo rein.

In de ogen houden intocht de vermoedens.
Er schaduwt om haar mond al strijd en pijn.
In ronde borstjes welt tot overvloedens
De weelde en de weemoed vrouw te zijn.

O zon, houd op, het wordt te haastig zomer.
O scherts die voor verleidingen bezwijkt,
Het leven wordt tot in de luwte lomer.

O schaduw die van kind naar moeder strijkt -
Vlinders en vogels spelen langs den schromer
Die nergens de vergankelijkheid ontwijkt.

[p. 164]

Balzaal

De vrouwen drijven als jaloerse zwanen
met trots gestrekte hals de balzaal door,
en bij het kruisen van elkanders banen
rekken zij blik en lippen spits naar voor.

Doch zij die zich de allerschoonste wanen
lijken onkwetsbaar en als zonder spoor,
zichzelve spieglend in het verder gaan en
diep in haar droom van dons en wals teloor.

Maar ook wanneer die schoonste elkaar ontmoeten
vormen zich soms nog verontruste kringen.
Zij aarzelen even, deinzen dan en groeten.

En niets verraadt meer dat zij mededingen
en voor haar onaandoenlijkheid weer boeten,
dan d'ene veer die losraakt uit haar zwingen.^*

* Deze verzen zijn uit een in het voorjaar verschijnende bundel: De bevreemding.