De Nieuwe Stem. Jaargang 8

[p. 129]

Anthonie Donker
Rustig door woedende golven

Weer zie ik hem gaan op den dijk,
den dichter en den soldaat,
nog dichtbij, reeds ver buiten bereik,
en ik roep voor hij verder gaat.

over zee naar den horizon,
tot over de uiterste grens
waar geen levende volgen kon
ook al dreef hem de uiterste wens.

Ik roep door het duister hem na,
al is roepen reeds lang overbodig
maar het is ons verlangen te na,
in dit noodweer is hij hier nodig.

Waarheen nam hij plotseling de wijk?
Egidius waar bestu bleven?
Hij die soldaat op den dijk
maar dichter was bij den hemel?

Hij betrok hier voor jaren de wacht.
Hij hield van het polderland.
Schilderend in den nacht
dichtte hij onderdehand.

Ook nu zou hij zeker daar
geweest zijn om hulp te bieden,
metterdaad, metterhand, en ook klaar
met het helpende woord, met het lied en

hij zou rondgaan, in waterlaarzen,
het noodtij zijn kleren doorwekend,
en daarna in de keet bij de kaarsen
het àl hebben opgetekend.

[p. 130]

 

Hij zou alles hebben beschreven,

 

van het veerhuis, het kind en het water

 

met een hand die zonder te beven

 

het vers deed trillen voor later.

 

 

 

En dan sprekend, zoals hij gewend

 

was: dit land, het is zee-land, ergo

 

grijpt de zee naar het land, maar wie kent

 

niet de spreuk: luctor et emergo!

 

 

 

Dat woord is zìjn woord, al is hìj door

 

doods wateren zelve verzwolgen.

 

Zijn woord trekt het lichtend spoor

 

rustig door woedende golven.

Denkende aan den dichter Martinus Nijhoff, † 26 Januari 1953, en aan den watersnood van 1 Februari 1953.