De Nieuwe Stem. Jaargang 8

[p. 67]

Eldert Willems
Waddeneiland

Het water van de zee ligt
laag hier, dun overglijden
de golven en ondiep
midden op zee staan uit
de donkere fuiken, zwart duiken
er zwarte aalscholvers.

De hond van de storm blaft
hard, de kudde der golven
dringt door het gat opgejaagd
rusteloos springend tussen de
eilanden, wit slaat schuim
op de rand van de zandplaat.

Paarden nevelig op de
zandvlakte jagen zij voort
rood is het zand, in de storm
verstuiven de duinen
dof wegkloppende hoeven
het water komt op het wad.

Roestbruine holle weiden
oplopend tegen de lucht
de grond gekarteld en aan-
gevreten van gaten, rood
staat een paardje grazend
in de late woestijn van de zon.

Verblindend oog van het duister
zoekende helwitte spin
draait, loerend rond, uit de
lucht gevangen zwermen
zij aan, te pletter dood
de vogels tegen de toren.

[p. 68]

 

De lampen der mensen doven

 

de oosterschaal van de lucht

 

verbleekt, kaal licht valt

 

over de toren, wit in de morgen

 

verschrikt op de dode

 

lichamen van vogels.

 

 

 

Donkere dennenspiegel

 

water weerkaatst in banen

 

amberen kleur en het zwart

 

der dodemansven, blank

 

baadt zij de welvende schouders

 

de zwaan die zingt in de nacht.

 

 

 

De putten gedempt der ziel

 

klein stadje gebogen, een schelp

 

in het duin, het water omspoelt

 

gekarteld de rand en ruisen

 

de wind in de zeehoorn

 

ruisend rimpelend gezang.

 

 

 

Omsingeld tussen het water

 

de kimmen zijn helder, uit zee

 

verrijst de scherpe streep

 

van het strand, verweerd en wit

 

uitgebeten de duinen

 

krommen de rug in de wind.