De Nieuwe Stem. Jaargang 8

[p. 65]

Anthonie Donker
Aftocht

Ter gedachtenis van M. Nijhoff

Vannacht heeft mij de wind wakker gewaaid.
Hij sloeg tegen de ramen wild alarm:
De bliksem heeft een sterke weggemaaid,
Die onweerstaanbaar was en rijk en arm,

Eenzaam, gelukkig, kind, man en soldaat.
Slechts éen zo boordevol van dood en leven,
Vermetel tot zijn aftocht, is in staat
Zingend te gaan en zonder afscheid nemen.

Hij is reeds ver, ginds tussen hoge wolken,
Verwisselend van gedaante, voor het laatst.
Maar hij draagt zorg dat uit de duistre kolken
Als zij zich sluiten gaan, zijn lied weerkaatst.