De Nieuwe Stem. Jaargang 7

[p. 443]

Eldert Willems
Het uur van dag en nacht

De steden waren ver
die dag en van de landen
was nergens meer een vuur
of meer een late gloed
bespeurbaar vreemdelingen
zelfs kwamen niet meer langs
vervreemden dwalenden
die zwerven overal
en achter alle wegen
steeds doorgaan rusteloos
geen donker brandend vuur
stond van hen meer te wachter
uitwakende de nacht

Het daglicht had geschenen
te fel te weergaloos
de roekeloze zon
had naar omlaag gesmeten
verpletterend geweld
van suizend stalen stralen
ontelbaar dicht opeen
en door de lege ruimte
een duizendvoudig licht
weerkaatst en uit de holen
de schaduwen verjaagd
en voor zich uitgedreven
lichtschuwe schemerdieren

En boven de berglanden
was dreunend een geluid
gekomen grote klank
van overtrekkend weer
de hemelkoepel trilde
de windhoorns bliezen luid
de wolkentrommen sloegen
en galmend streken vlaag
na vlaag de brede golven
der luchtgezangen neer

[p. 444]

 

een feestelijk uitklinken

 

was onweerstaanbaar vreemd

 

en dreigend langsgegaan

 

 

 

Ver weg waar eindeloos

 

de oceaan zich wentelt

 

liepen te hoop opeens

 

de wateren der zee

 

wervelend golf na golf

 

en kwamen stuivend nader

 

springvloeden plotseling

 

gingen dicht aan de kust

 

gevaarlijk hoog voorbij

 

zeetorens waterbergen

 

aanzwellend op en neer

 

een spoor van deinend schuim

 

omhoogslaand op de stranden

 

 

 

En alom in de landen

 

was donkerdiep geluid

 

gehoord grondwaterklank

 

die klaterend omhoogsprong

 

een stroom van snelle beken

 

en stijgende rivieren

 

en boom en plant en dieren

 

waren groot uit gaan groeien

 

en bloesemden en riepen

 

de steden vielen stil

 

verbijsterd en verrast

 

de poorten stonden aan

 

en staarden in de dag

 

 

 

Laat stonden nog te bloeien

 

de uren van die dag

 

late namiddagbloemen

 

reikhalzend naar het licht

 

dat langzaam schitterend

 

ging dalen avondwaarts

 

en langzaam een voor een

 

vingen zij aan te doven

 

hun helder brandend hart

 

één enkele houdt nog aan

[p. 445]

 

en wuift en staat te pralen

 

en breekt dan uitgeblust

 

gebroken naar omlaag

 

 

 

Doodzware stilte ligt

 

uithangend op de velden

 

geen enkel zwak geluid

 

heeft adem meer en nergens

 

een schijnsel meer een vuursein

 

bewegend door de nacht

 

doodmoe ten einde toe

 

verslagen van het branden

 

der laaiend late dag

 

gaat al het leven neer

 

verbruikt en machteloos

 

ten prooi aan schaduwdamp

 

verstikkend opgestegen

 

 

 

De steden zijn gedoofd

 

de lichten zijn gestorven

 

zo ver is nu het land

 

zo ver zijn weg de wegen

 

de bomen en de bergen

 

zijn er bijna niet meer

 

de zware lucht is moeilijk

 

en nauwelijks beweegt

 

er adem plant noch dier

 

noch mens noch vreemdelingen

 

die tovenaars geen enkele

 

houdt stand meer onbezweken

 

en tegenweert de nacht

 

 

 

Alleen het dode licht

 

der dode maan beschijnt

 

bleekeenzaam troosteloos

 

de uitgestorven vormen

 

en tast met koude stralen

 

het aardelichaam af

 

waaruit is weggezonken

 

diep ondergronds omlaag

 

de stroomrivier de bron

 

nachtdamp en schaduwen

[p. 446]

 

halfwezens ongeboren

 

weeklagen overal

 

uithuilend door het duister

 

 

 

De kloven en ravijnen

 

weergalmen van een leeg

 

en jammerluid verzuchten

 

de zwarte nachthond jaagt

 

en komt reeds naderbij

 

hoor daar het hijgen nadert

 

roofadem langs de grond

 

daar springt hij daar omhoog

 

een krijsend scherp uitgillen

 

valt snijdend door de nacht

 

o slaap o groot verzinken

 

o broederduisternis

 

zwijg aan en wreek de dag