De Nieuwe Stem. Jaargang 7

[p. 342]

W. Hussem
Op een bank zit de wanhoop

In een plantsoen zit op een bank een man
die u roept als gij voorbij gaat
hij draagt een lorgnet en een oud grijs pak
hij rookt een sigaartje
en hij roept u als gij langs gaat
of hij wenkt u eenvoudig
u moet niet naar hem kijken
u moet niet naar hem luisteren
u moet doorlopen
doen alsof u hem niet hebt gezien
alsof u hem niet hebt gehoord
ga hem voorbij versnel uw pas
als gij naar hem kijkt
als gij naar hem luistert
wenkt hij u en niets of niemand
kan u weerhouden naast hem te gaan zitten
dan ziet hij u aan en glimlacht
en gij lijdt gruwelijk
en de man blijft glimlachen
en gij glimlacht met dezelfde glimlach
precies dezelfde
hoe meer gij glimlacht hoe meer gij lijdt
gruwelijk
hoe meer gij lijdt hoe meer gij glimlacht
onontkoombaar
en gij zit daar
verstijfd
glimlachend op de bank
kinderen spelen dicht bij u
voorbijgangers lopen rustig
voorbij
vogels vliegen weg
van de ene boom
naar de andere
en gij blijft daar zitten
op de bank
en gij weet gij weet
dat gij nooit meer zult spelen

[p. 343]

 

als die kinderen

 

gij weet dat gij nooit meer

 

voorbij zult gaan

 

rustig als die voorbijgangers

 

dat gij nooit meer zult wegvliegen

 

van de ene boom naar de andere

 

als die vogels

 

 

 

[naar Jacques Prévert]

Barbara

Herinner je Barbara
het regende die dag al maar door in Brest
en jij liep glimlachend
stralend verrukt
druipend in de regen
herinner je Barbara
het regende al maar door in Brest
en ik kwam je tegen in de rue de Siam
je glimlachte
en ik glimlachte ook
herinner je Barbara
jou die ik niet kende
jij die mij niet kende
herinner je
herinner je toch die dag
vergeet het niet
een man schuilde in een portiek
en hij riep je naam
Barbara
en je bent hard naar hem toegelopen in de regen
druipend verrukt stralend
en je hebt je in zijn armen geworpen
herinner je dat Barbara
vergeef het mij maar dat ik jij zeg
ik zeg jij tegen allen die ik lief heb
al zag ik hen een enkele keer
ik zeg jij tegen allen die elkaar beminnen
zelfs al ken ik hen niet
herinner je Barbara
vergeet niet
die ingetogen en gelukkige regen

[p. 344]

 

op je gelukkig gezicht

 

op die gelukkige stad

 

die regen op de zee

 

op het tuighuis

 

op de boot van Ouessant

 

o Barbara

 

wat een vuiligheid de oorlog

 

wat is er van je geworden

 

onder die regen van ijzer

 

van vuur en staal en bloed

 

en van hem die jou in zijn armen nam

 

verliefd

 

is hij dood verdwenen of leeft hij nog

 

o Barbara

 

het regent al maar door op Brest

 

zoals het vroeger regende

 

maar het is niet meer hetzelfde alles is vernield

 

het is een regen van rouw verschrikkelijk en verlaten

 

zelfs onweer is het niet meer

 

van ijzer staal en bloed

 

het zijn alleen maar wolken

 

die als honden kreperen

 

als honden die verdwijnen

 

op de stroom voor Brest

 

en vergaan zullen in de verte

 

in de verte ver weg van Brest

 

waarvan niets rest

Eerste dag

Witte lakens in een kast
rode lakens op een bed
een kind in zijn moeder
zijn moeder in de weëen
de vader in de gang
de gang in het huis
het huis in de stad
de stad in de nacht
de dood in een kreet
en het kind in het leven

[naar Jacques Prévert]

[p. 345]

Leurend

Leurend,
leurend,
koopman van geslagen gezichten en van onrustige vogels,
leurend in de in brand gestoken stad,
koopman van verloren kielzog,
van fantomen van wind, van water, van geuren,
leurend, een hondenleven,
leurend,
leurend.

[naar Henri Michaux]