De Nieuwe Stem. Jaargang 7

[p. 321]

[Nummer 6]

J.W. Schulte Nordholt
Middeleeuws schilderij

De heiligen lopen op vogelvoeten,
zo kuis en zo voorzichtig, door het woud.
Zij willen met een louter leven boeten
dat deze wereld donker is en koud.

En in het hoge takkennet begint
een heel ijl voorjaar aan het heilig leven.
Iedere heilige wordt weer een kind
dat groeit naar God, spichtig, en onbedreven

in nog iets anders dan de ogen heffen,
de vingers vlechten in een bidgebaar,
liever verdwalend in het stamgewemel

dan ergens medemensen aan te treffen.
Zij krijgen langzaam bloemen in het haar
en worden zo een voorjaar van de hemel.

[p. 322]

Kinderspel

Zij speelt vandaag een spel met andre namen:
Ik ben niet ik, maar ik ben die en die
en jij bent ook een ander. Op mijn knie
zit zij te praten, ik het te beamen

dat heel het leven maar toneelspel is.
Wij wonen in de trein of in de bomen
of soms in Amsterdam, en zij vergist
zich zelden in die duidelijke dromen.

Ook is zij vaak de moeder, ik het kind.
Dan laat zij mij haar platenboeken lezen
en kijkt of ik de dieren daarin ken.

O leven dat altijd opnieuw begint,
ik ben gelukkig weer een kind te wezen
en maar te zijn wie zij wil dat ik ben.