De Nieuwe Stem. Jaargang 7

[p. 250]

Kort bestek

Amerikaanse diplomatie

De wereld is opgeschrikt door een paar voorvallen, waarbij Amerikaanse diplomaten wel bijzonder... ondiplomatiek zijn opgetreden.

Het ene geval speelde zich af in Griekenland. De Amerikaanse ambassadeur, die allerminst den Grieken een Griek is, bemoeide zich hier met een zo typisch nationaal vraagstuk als het Griekse kiesstelsel. Dit was zelfs het Griekse Koninklijk Huis te gortig, zodat in een van onze persorganen in alle ernst de vraag werd gesteld, wie zou moeten aftreden: de Ambassadeur of... de Koning!

Het andere geval betreft Indonesië. Naar het schijnt tegen het advies van het State Department heeft Ambassadeur Cochran aan Indonesië militaire hulp opgedrongen, hetgeen volgens de bepalingen van de Mutual Security Act voorwaarden impliceert die een loslaten van de Indonesische neutraliteitspolitiek zouden betekenen. Het gevolg was: de val van het Indonesisch kabinet. Op het moment dat wij dit schrijven schijnt de kans groot dat het nieuw gevormde Ministerie de overeenkomst inzake hulpverlening zal annuleren.

Het is trouwens niet de eerste maal, dat de kolos Mr. Cochran op de tenen van vele Indonesiërs is gaan staan. Het verhaal gaat - wij hebben de juistheid niet kunnen controleren - dat hij het op de Indonesische onafhankelijkheidsdag heeft gepresteerd naast de President te blijven staan toen deze in het Paleis de gebruikelijke gelukwensen in ontvangst nam. En een onzer medewerkers werd de dag van zijn aankomst in Indonesië door een hem volkomen onbekende Indonesiër een grote slee gewezen met de woorden: daar heb je onze President. ‘Is dit de wagen van Sukarno?’, vroeg de nieuweling in zijn onschuld. ‘Nee, van Cochran’, was het antwoord.

Onze Nederlandse bestuursambtenaren in het voormalig Nederlands-Indië hadden door een langjarige ervaring geleerd, diplomaten te zijn. De nieuwbakken Amerikaanse diplomaten daarentegen gedragen zich, alsof zij Gouverneurs waren.

Maar misschien moeten wij ons daarover verheugen...

Nederlandse vrijwilligers...

Een paar opzienbarende ontvluchtingen van Nederlanders hebben de duistere praktijken van het Franse Vreemdelingenlegioen aan het licht gebracht. Wij weten nu, hoe Duitse onderofficieren te werk gaan bij het

[p. 251]

ronselen van van huis weggelopen, vaak nog minderjarige, jongelui; wij weten hoe zij, misbruik makend van hun geldnood, dronkenschap of misstappen in het eigen land, hen een contract laten tekenen... een contract waarvan de tekst met een vloeiblad wordt bedekt zodat het slachtoffer vaak niet eens weet waartoe hij zich verbindt. Wij weten nu ook, dat 80% van de manschappen en onderofficieren van het legioen Duitsers zijn; wij kennen de uitgezocht wrede, in de sfeer van SA en SS thuisbehorende disciplinaire straffen, die met klinkende namen als ‘Kopf Américain’ of ‘Flott machen’ worden aangeduid en die het laatste greintje geestelijke weerstand uit de legionnaires ranselen. En wij weten ook, dat de slachtoffers, behoudens een héél enkele uitzonderlijk gelukkige als die paar landgenoten, geen schijn van kans hebben aan hun noodlot te ontsnappen: naar Vietnam te worden gevoerd en waarschijnlijk nooit meer terug te keren... tenzij als lichamelijk of moreel wrak.

Maar wij weten nu ook, dat er nog vrij wat Nederlandse jongelui, waarvan sommigen nog onder ouderlijke macht of voogdij staan, veroordeeld zijn de hel in Noord-Afrika en Indo-China tot het einde toe door te maken. Wij weten ook, dat ons Ministerie van Buitenlandse Zaken, dat naar het schijnt nu een protest tegen het ronselen van minderjarigen heeft ingediend, toch geen kans ziet, de reeds naar Vietnam vertrokken jongelui naar Nederland terug te krijgen, en dat de autoriteiten de ongeruste ouders maar aanraden, erin te berusten en dit alles, met inbegrip van de oorlog in Vietnam, als een leerzame ervaring voor hun jongen te beschouwen, die er wat karakter betreft op vooruit zal gaan...

En wij kunnen ook weten, dat zolang de werkloosheid in ons land toeneemt, met haar nasleep van demoralisatie van de jeugd, nog menige Nederlandse ‘vrijwilliger’ zich door de Duitse ronselaars zal laten strikken...

... en Chinese vrijwilligers

De Amerikaanse Staatssecretaris van Defensie Lovett vond het nodig de aandacht van de wereld te vestigen op de aanwezigheid van vreemde troepen in Vietnam.

Heeft hij hiermee steun willen toezeggen aan de slachtoffers van de moderne mensenroof ten behoeve van het Franse Vreemdelingenlegioen? Nee.

Heeft hij de Franse regering er op willen wijzen, dat het inzetten van Duitse troepen, die opgegroeid zijn met SS-praktijken, de Franse politiek in de ogen van de Aziaten en Noord-Afrikanen, waartegen zij strijden, geen goed zal doen? O nee.

Mr. Lovett had het helemaal niet over het Vreemdelingenlegioen. Hij doelde op Chinezen, die aan de zijde van de Vietminh zouden vechten.

[p. 252]

Waarom had hij het over het ene wel en over het andere niet? Wij kunnen hier maar één verklaring voor vinden - maar dat is er ook een, die ons de schrik om het hart doet slaan. Is het soms de bedoeling om, als het in Korea tot een wapenstilstand mocht komen, alvast het terrein te effenen voor een interventie in Indo-Chine, gesteund door het gezag van de Verenigde Naties en gegrond op ‘Chinese agressie’?

Gelukkig schijnt de Franse regering op dit ogenblik voor zulk een interventie niet te voelen... misschien omdat zij nog hoopt op onderhandelingen met Ho Chi-Minh. Zij liet dan ook prompt weten, dat de deelname van Chinezen zich beperkte tot een aantal instructeurs en technici... hetgeen tussen haakjes heel wat minder om het lijf heeft dan de deelname van een voor 80% uit Duitsers bestaand Vreemdelingenlegioen aan Franse zijde.

Wij noemden de Franse reactie gelukkig. Niet alleen omdat daarmee de kans, dat een nieuw deel van Azië in vuur en vlam zal worden gezet, weer voor een tijdje van de baan schijnt. Maar ook omdat wij anders misschien nog het schouwspel zouden beleven dat het grotendeels uit SS-ers bestaand vreemdelingenlegioen godbetert nog de eer te beurt zou vallen voortaan te strijden in naam van de Verenigde Naties... en dus mede in naam van ons allen.

Vergissen is menselijk

Vergissen is toch zó menselijk, tegenwoordig! Men vergist zich gemakkelijk in de hoeveelheid brood die men bij de margarine nuttigen kan, in de hoeveelheid papier die men kan betalen om een redelijke mening in druk te verbreiden, in de hoeveelheid wapenen waarmee men de cultuur kan pantseren.

Maar ik heb mij toch nog nooit zo vergist als onlangs, in mijn bovenbuurman. Deze woont al twintig jaar boven mij, en ik niet minder lang beneden hem. Rekent u zelf maar uit, dat is toch veertig jaar. En nu hij voor een sociologische rassenstudie naar de Verenigde Staten zou reizen, ontpopt hij zich plotseling als een monster, een Untermensch, een onder-buurman om zo te zeggen. Hij is door het Departement-in-alle-staten gesignaleerd als een kryptocommunist en al die jaren heeft hij vlak boven mij communistische kryptogrammen zitten schrijven. Ik moet er niet aan denken, zo'n lage kryptogaam van Moskou recht boven mijn theetafel. Dank zij Mac Arthur en Mc. Carthy en Micky Messer is de hele micmac eindelijk aan het licht gekomen. De Dutch Safety-Only-Service, afdeling one-hour-cleaning, heeft er de brede schouders onder gezet. In no time was hij de Harry Peel. Iedere dag ging hij met lijn twee naar de stad. Dat was al verdacht, want daar had hij zijn bureau. Binnen twee dagen hadden zij hem flagrant betrapt. Dat ging heel eenvoudig in zijn

[p. 253]

werk. Een liaison-officer van de Cleaning stelde zich met zijn secretaresse verdekt op in de telefooncel naast het tramhuisje. En jawel, hij lièt zijn lucifers wel op de bank liggen. Hij keerde zelfs op zijn vuige schreden terug om ze te halen. Maar toen was de zaak al geklierd. Hij kon er niet onderuit. Er werden drie pamfletten van De derde weg op hem bevonden, en van de derde weg komt de vierde, als je daar eenmaal aan begint. Wat zei Dassen in de Kamer tegen Drees? En wat zei Drees tegen Dassen? Dat is allemaal maar slappe thee. Je kan niet genoeg ingrijpen. De kracht van een S.O.S. in de Nederlandse staat is de radicale ingreep. Nothing rotten in the State of Netherlands, als je er maar gauw genoeg bij ben. Dacht U dat de heren van de Service zich soms ook wel eens konden vergissen? Uitgesloten. Vergissen is immers menselijk. Ik ben dankbaar als ik eraan denk dat mijn bovenbuurman nu eindelijk gecanceleerd is. Maar mijn bloeddruk stijgt iedere keer als ik denk aan al die andere nog verborgen buurmannen, boven en onder ons, en ik denk vaak aan hen, dus U kunt nagaan in welk een toestand ik verkeer. En als ik er dan aan denk, dat wij al die jaren samen de Groene gelezen hebben. Mijn bovenbuurman en ik!!