De Nieuwe Stem. Jaargang 7

[p. 65]

[Nummer 2]

C. Buddingh'
Verwilderd voorjaar

Aan Piet Hoogenboom

De lente, onbetrouwbaar als
een diplomaat, steekt weer haar hals
uit borders en bloemperken;
en als konijnen uit een hoed
goochelt zij heimwee in ons bloed
en crocussen uit zerken.

En wij, die meenden resistent
te zijn voor haar verleidingen
vallen opnieuw en voelen
als een rivier waarin het ijs
splijt als 't smeltwater in haar rijst,
wielingen in ons woelen.

En tegen beter weten in
hopen wij op een nieuw begin,
hopen wij op het wonder:
dat ons bestaan, als nieuw, gestoomd
en in de kleur van onze droom
geverfd wordt thuisgezonden.

Ik weet dat het een waan is, Piet,
maar als de lente mij begiet
met haar perfide stralen,
en 'k als een knop zwel in het licht
en mij bevrijd van mijn gewicht
als 'n bloem voel ademhalen,

dan revolteert alles in mij
tegen 't zich traag neerleggen bij
een wereld zonder hoop en
laait in mij weer als 'n phoenix 't vuur
op toch te trachten de ringmuur
van 't lot omver te lopen.

Een bres of desnoods maar een kier
te slaan in 't twee maal twee is vier,

[p. 66]

 

liever dan te versagen,

 

liever dan armoe, ziekte, dood,

 

wanhoop, oorlog en hongersnood

 

als een trouwring te dragen.

 

 

 

Dan droom ik weer een wereld waar

 

de mensen naast en met elkaar

 

als in een Kerstlied leven,

 

gelijkelijk elk, bruin, blank of geel,

 

in aarde's overvloed meedeelt

 

en angst is uitgedreven.

 

 

 

En wie weet Piet, misschien, misschien,

 

zullen wij er 't begin van zien:

 

eens golft het park der rede

 

toch ook waar nu de jungle van

 

hebzucht, machtsdrift en onverstand

 

opdringt door dit veil heden?

 

 

 

Ja, het lijkt waanzin, nu de tijd

 

als een inktvis zijn armen breidt

 

om onze laatste waarden,

 

nu d'onweerswolken van de haat

 

saampakken en al regen slaat

 

uit 'n lucht die nooit opklaarde.

 

 

 

Maar zoals een zwaar zieke die

 

al worstelt met de dood en wie

 

de dokter, nauwlijks meer een

 

kans geeft het enkel nog ophaalt

 

als hij zijn wil tot 't uiterst staalt

 

en weigert te kreperen,

 

 

 

zo redt ook ons geen enkle pil,

 

slechts een tot vuist gebalde wil

 

en geestkracht ongebroken:

 

de wil waarmee de troglodiet

 

zich tot Shakespeare en Bach opstiet

 

dwars door de mammoetknoken.