De Nieuwe Stem. Jaargang 6

[p. 640]

Hieke de Jong
Mist

Een dichte mist omsingelde de dingen,
een witte schimmel op de najaarsnacht.
Aan bomen en aan huizen had de gracht
slechts doezelig een paar herinneringen.

De glazen kooitjes van lantarens hingen
bewasemd langs de wanden van de nacht.
Een klein, geel lichtje was in elk gebracht
als een ziek vogeltje, dat niet kan zingen.

Wat ik bezat is langzaam uitgewist
en niets wordt door mijn aandacht meer betast.
Maar deze innig dichte, witte mist

heeft mijn gemis tot een bezit verdicht,
dat me geheel vervult en droef verrast.
Ik voel me zo bezwaard en toch zo licht.

Ik ben het open strand

Ik ben het open strand tussen de klippen
van mijn trots, wachtende langs de eeuwigheid.
Het water reikt zo dikwijls tot mijn lippen,
ik moet de ziltheid smaken van de tijd.

Het ruisen der seconden moet ik horen,
maar nochtans blijf ik open als een vraag.
Gedachten gingen over me, hun sporen
worden door elke vloed weer weggevaagd.

Toch zal het antwoord eenmaal komen later.
Ik weet, dat het allang gesproken is.
Het wordt gedragen door het grote water:
een fles waarin een brief verstoken is.