De Nieuwe Stem. Jaargang 6

[p. 571]

Verzen

Mijn leugen liep geweldig hard,
De waarheid op zijn hielen.
Een berkje stak een wortel uit
Waarover beiden vielen.
Het berkje trok zijn wortel in
En schudde van plezier.
De leugen keek verbaasd in 't rond:
‘Waarover viel ik hier?
Zit waarheid mij nog achterna?’
De waarheid die zei boe noch ba,
Die had haar nek gebroken.
Het berkje heeft me dit verteld,
Me daarbij op de mouw gespeld
Dat 't waarheid had gesproken.
Zijn bast is wit, zijn blaadjes groen,
O, het kan zo onschuldig doen!
't Vertelt de gekste praatjes
Met kleine fluisterblaadjes.
Maar ja, mijn leugen is gezond
En loopt vermomd als waarheid rond.

[p. 572]

 

Zon heeft de wind geroepen en gezegd:

 

Die wolken hangen zoo voor mijn gezicht

 

En mijn humeur is juist vandaag zo stralend,

 

Haal dus je bezem en maak eens wat licht.

 

De groote bezemer is toen gekomen

 

En heeft de heele hemel schoongeveegd;

 

Zijn bak met wolkenflarden heeft hij

 

Ergens ver achter de horizon geleegd.

 

Wel zie je hier en daar, heel vaag nog,

 

Een witte veeg, waarlangs zijn bezem gleed,

 

Omdat hij, afgeleid door andere dingen,

 

Een stukje hemel wat te haastig deed.

 

Maar dat 's niet erg, want zon is wispelturig:

 

Nu heeft ze zin om feestelijk te stralen,

 

Maar je hebt kans dat ze de wind straks stuurt

 

Om alle wolken weer terug te halen.

 

Achter de kromming van de horizon verborgen

 

Wachten de wolken tot ze noodig zijn,

 

Tot zon om d'een of andere reden boos wordt

 

En mokkend wegkruipt achter hun gordijn.

 

 

 

T.J.