De Nieuwe Stem. Jaargang 6

[p. 545]

Victor E. van Vriesland
Ouderdom

Kon ik mij eens nog tot het leven keeren
Zooals het was toen ik ben jong geweest:
Volheid en felheid, droefenis en feest,
En in zichzelf het andere begeeren.

Dat keert niet meer terug. Want het vermeeren
Der jaren vindt mij eender onbevreesd,
Maar koud van hart, maar vreugdeloos van geest,
Maar slechts door de eigen leegte nog te deren.

Ik heb geleefd - het is overgegaan.
Ik heb geleden - het is afgedaan.
Alles gaat door maar ik alleen blijf achter,
Eenzamer dan de ster die men ziet staan
Nog uren na het dalen van de maan
Als laatste onwezenlijke bleeke wachter.

[p. 546]

Depersonalisatie

Wat is het lot van dat, wat in mij denkt
En als een vreemde, maar toch met mijn oogen,
Mijn wereld ziet en meeleeft onbewogen
Alles wat mij beweegt, verrukt of krenkt?

De ander in mij is niet door mij te kennen
Maar kent mij goed, en van kind af het langst,
Toen zijn bestendigheid een zeekren angst
Mij gaf, totdat ik me aan hem ben gaan wennen.

Nog, nu ik, oud en bitter, mij bezin,
Moe en wanhopig, met het eind voor oogen,
Rust hij in mij steeds even onbewogen,
Doodstil en helderziend, als in 't begin.

Maar iets als leedvermaak komt nu terecht
Van hem naar mij, en in mijn zwaarste nachten
Hoor ik zijn stem, zwijgend dwars door mijn klachten:
Dit had ik je toch altijd wel gezegd!