De Nieuwe Stem. Jaargang 6

[p. 408]

Elisabeth Zernike
Verzen

Velen hebben met zich mee genomen
Van mijn rijke leven enkle rafels;
Doch een lange slip met bloempatronen,
Vreemde vogels, lichte wolkgevaarten,
Rust bij u, die nog kunt binnentreden
In den zachten schemer van den avond,
Nu een vroege ster de stilte wijdt. -

Maar ik weet dat gij mijn oogen mijdt.

Zijn voor u de bloesems van 't verleden
Dan verpulverd tot een dooden geur?
Vreest gij dat ik, pralend met hun kleur,
U zal roepen van het hoog getouwe
Waar gij droomend weeft en machtig zijt?
Draagt gij alles over aan den tijd,
Dat u kwetst mijn nimmer uitgesproken,
Enkel in een glans zich openbarend
Zoet besef van trouw aan onze jeugd?

Rondeel

Mijn lief, gij kunt mij niet beminnen;

Wat baat het heimelijk geween,

Waartoe de glans die mij verscheen

En al het argeloos bezinnen,

Zoo ik geen nieuw gebaar kan winnen?

Ik ben geknecht door het verleên, -

Mijn lief, gij kunt mij niet beminnen.

Ontluisterd, dooven hart en zinnen,

Ik word gelijk een grauwe steen

En gij stroomt ruischend langs mij heen,

Vermetel als in eerst beginnen!

Mijn lief, gij kunt mij niet beminnen.

[p. 409]

Bij een schilderij van Morandi

Het duistert al, de hellingen zijn groen,
De boomen spieglen roerloos in den vijver;
Ik zie geen hemel, loover dekt hem af,
Maar op den bodem van het water ligt
Een zon en gloeit omhoog, - het stille vlak
Met alle spiegelbeelden is groen-goud.

Zoo is het in mij: kleuren worden oud,
Het duistert al... maar eensklaps door een wak
In mijnen kommer breekt verzonken licht
En maakt het water van de ziel doorschijnend.
Wat recht oprijst, als boomen in hun groen,
Zijn de gestalten die mij knielen doen.

Ik zie de rozen in het open raam
Zacht kleuren op het tintelend azuur,
Waar zwaluwen hun arabesken schrijven.
Ik zou wel enkel schouwend willen blijven
Om deel te hebben aan dit schoon verzaam, -
Maar rozen welken in het zonnevuur.

Ach neen... lang voor de hemel duistren gaat
Heeft ongeduld mijn aandacht al gebroken.
Ik ben de mensch die rusteloozer leef
Dan vlugge vogels, vuren hel ontstoken
En vallend water dat de rotsen slaat,
Ik droeve god, die naar onthechting streef.