De Nieuwe Stem. Jaargang 6

[p. 355]

Alfred Kossmann
De corrector en de straatmuzikanten

Nu hangt weer 't paardenhoofdstel aan de muur,
Een heel orkest staat voor mijn raam te huilen
En ik die ijverig op mijn tafel tuur
Vind daar geen werk waar ik mij kan verschuilen
Voor het gevoel.

‘Voorwaarden der integrabiliteit’
Lees ik op een papier, bevlekt met letters,
En ik behoor met veel zorgvuldigheid
Nu na te gaan of 't noest gezwoeg der zetters
Klopt met het doel.

Want letters raken spoedig door elkaar,
Zij hebben neiging om van plaats te wiss'len
En 't is mijn taak om zonder veel misbaar
Hun kwesties na te gaan en te bediss'len
Op deze stoel.

Nu brengt mij 't paardenstel het hoofd op hol,
Ik kan mijn menslijk bit niet langer dragen
En trek geen grens bij 't dagelijks gesol,
Maar releveer in mijn gevoelig klagen
De hele boel.

En ik krijg lust om met beheerst plezier
Mij op die rechtspersoon, de zaak, te wreken,
Door haar gebouw van zakelijke zwier
Tot aan de kelderruimten af te breken,
Hard, sterk en koel.

Dan heerst tenminste ergens weer het veen,
Een veld, waar wellicht wijze kindren stoeien,
Die meer van modder houden dan van steen
En 'k stel mij voor hoe lief de bloempjes bloeien
In deze poel.