De Nieuwe Stem. Jaargang 6

[p. 219]

Afina Horsting-Boerma
Het meer der emigranten

Hij sprak tot mij: ‘Nog kunt gij visser zijn,
Als ge maar vindt, wat hart en hoofd en hand
Van node hebben, zoek naar nieuw terrein,
In 't Jeugdmeer valt voor u niets meer te vangen,
Leeg is uw huis, leeg zijn uw net en mand,
Dood loert, waar hunkerend nog jong verlangen
Zich laf verlaagt tot doelloos lanterfanten.
Wilt gij nog leven, trek naar ander land,
Trek naar het blauwe meer der Emigranten.

Oud is dat meer en donker, want zeer diep,
Zwaar te benaadren, maar 't heeft overvloed
Van wat te vangen valt door wie het riep.
Ook daar kan veel verrassends nog gebeuren:
De meermin komt en even onvermoed,
Somtijds wil zelfs uw net nog bijkans scheuren!
En die, geleid door hoogre afgezanten,
't Moeras doorwaden kan bij sterrengloed,
Vindt hoogste vreugde aan 't Meer der Emigranten.’

... Ik leid mijn span met lichte hand. Het dal
Hangt nog vol nevelen, maar reeds stijgen zij
IJler omhoog. Ik hoor een waterval
Verfrissend ruisen, 'k voel de bomen drupplen,
'k Zie reeën rustig grazen in een wei,
Wilde konijntjes langs de bosrand hupplen.
Dit te genieten zonder dissonanten
Als lang geleden, het is malvezij
Voor dorstige vermoeide emigranten.

Mijn paarden draven somtijds ongelijk,
Dan weer in regelmaat. Voor 't bloeien van
De nieuwe dag neemt droomrigheid de wijk,
Nu kan ik ongehinderd helder denken:
Ik ben op weg, verdwenen mijn satan,
Vluchtend voor 't wegenkruis, ik zag hem zwenken
De hoek van 't bosje om, toen zijn navrante
Noodschreeuw dreef tot wilde galop mijn span.
De bergen barstten los, de aarde brandde!

[p. 220]

 

De oerhuiver doorvoer mij en die bron

 

Van allereerste liefde en vroomheid liet

 

Een vreemde leegte na, totdat begon

 

Een beeld te leven voor mijn zoekende ogen:

 

Een lieflijk landschap uit een ver verschiet

 

Kwam dichterbij en ik zag diepbewogen

 

In blauwgroen meer met dans van diamanten

 

Een kleine boot, wachtend in 't oeverriet:

 

Mijn eigen boot in 't Meer der Emigranten!

 

 

 

... Hart! Zoek dan straks een woonstee uit daarver,

 

Maar 't moet wat achteraf en rustig zijn

 

En hooggelegen, dicht bij wolk en ster,

 

Dan zijt gij dichter reeds bij 't groot mysterie

 

En toch verheugd, dat gij nog aardes pijn

 

En vreugd deelachtig zijt en haar materie.

 

Maar 't is kortdag, mensen zijn slechts passanten,

 

Rij sneller hart, verstokte paladijn,

 

Rij regelrecht naar 't Meer der Emigranten!