De Nieuwe Stem. Jaargang 6

[p. 201]

Gerrit Kouwenaar
De zeven van Martinsville

‘Baby it's cold outside...’

In naam van de jezus christus
die zij zo mooi in houten gebouwen beminden
in naam van een democratische christus
van een godaanminnige blanke buik
van het houten beeld van hun voorvaderen
van hun rivier van hun geruite sokken
in naam van mijn naam
in naam van de electriciteit die hen doodde
van de witte steenkool die hen doorkruiste
in naam van het tennesseedal met zijn arbeiders
met zijn dobbelsteenhuizen
met zijn zebravlaggen op de platte daken
met zijn verzamelde sterren
in naam van een onchristelijke waarheid
de diepte der waarheid

bloed was er voldoende voor een mensenleeftijd
het vlees was gezond
john clabon taylor   howard lee hairston   joe henry hapton
frank hairston   bookes millner   james hairston
francis desales grayson
alle zeven
omdat zij neger waren

alle zeven
op een uur dat ik brood at of lachte
op een uur dat ik mijn mond was
dat ik wegwas in slaap in een drukwerk
o wij zijn gestruikeld in deze westerse letters
dat de inkt zich schaamt
bleek wordt onder de kortsluiting
in hun uurwerk

de diepte der waarheid
de hoge berg van de vrijheid
het vlees dat gezond en zwart was
bloed dat tot honderd jaar reikte
rijk was in een meloen een katoenbed

[p. 202]

 

in een staakvlag een dokterskamer

 

in een loods met drassige bodem

 

in een filmische zon

 

o maan van daar

 

bereden ruiters van daar

 

kelen met zo veel zachte raspen

 

met de witte hoeden de gele schoenen

 

met het gebloemde hemd

 

met de kleuren van een klein weekloon

 

o stad van martin

 

 

 

lezende dat zij beminden

 

hun harde geteerde buiken

 

de zanderige oeverborsten van hun meesteressen

 

van hun mieren van jezus christus

 

van de blanke geweren van kruishout

 

de koninklijke gangen in een dramatisch stadspark

 

de democratische gangen

 

waarom moet ik lezen de leugen wat zij beminden

 

dat zij beminden de witte duisternis

 

de witte nis van het duister

 

 

 

ik weet niet wat zij beminden

 

één had kinderen

 

één had een moeder met ogen van meloenpitten

 

zij waren zwart bruin zachtrose en geler

 

zij waren schelpen van aardsheid

 

zij dansten in een ontzaglijke hemel

 

hun kleine grote zachte leren voeten

 

hun getemde haren

 

hun doorprikte darmen

 

hun geweldige voorraadschuur met stemmen

 

hun vrouwen met tanden

 

hun meisjes in rouwend harlem

 

lopen hun vaders en moeders en vrouwen

 

lopen hun meisjes met beschilderde ogen

 

lopende huiden overtrokken met zwart

 

hun levende grassen

 

hun dassen met zeilschepen

 

o dassen met het huis dat wit is

 

wit is van schaamte

 

met het schele oog op de hijsbalk

[p. 203]

 

de boomtak

 

op een stoel gebonden

 

een stoel met klemmen van gepoetst koper

 

in een slotmis van klemmend kauwgom

 

hun handen die doorbrandden

 

hun handen die niet eens zwart konden worden

 

van het doorbranden

 

van de diepte der waarheid

 

 

 

baby de koude buiten

 

baby leen mij een jas voor de koude

 

leen mij een baby vóór de koude

 

mij aantast

 

mij aanmaant

 

mijn maan staat vrieskoud

 

mijn achterdochtige zwarte vader

 

mijn broer zal niet aan de deur zijn

 

mijn broer staat naast mij in maanlicht

 

naast mij in een roetzwarte veetrein

 

alleen voor stieren met hoornen

 

mijn moeder wekt mij niet morgen

 

mijn moeder ziet naar de maan uit

 

mijn moeder is een druipnatte steenzuil

 

zij wandelt over mijn benen

 

over de diepte der waarheid

 

 

 

baby het is koud buiten

 

leen mij een doodshemd tegen de koude

 

tot ontsteltenis van de hele beschaafde

 

mensheid.

6 Februari 1951