De Nieuwe Stem. Jaargang 6

[p. 125]

Kort bestek

Der Fall Van Kempen

Een eerzuchtig musicus, die zich op de stroom van het Duitse nazidom omhoog heeft laten dragen en met dat nazidom omlaag gestort is, herinnert zich zijn ex-vaderland - zo de wind waait, waait mijn rokje - vindt er steun bij lieden, die ook boter op hun hoofd hebben... nog even en hij staat op de commandopost van het Nederlandse muziekleven, voor het Amsterdamse concertgebouw-orkest.

Maar dan blijken er mensen te zijn, die dat niet nemen. Het orkest maakt bezwaar. Het bestuur van het Concertgebouw antwoordt niet. 4500 Nederlanders, waaronder zeer vele abonnés van het Concertgebouw protesteren. Het bestuur gaat dictatoriaal verder. Het stadsbestuur, anders zo bezorgd voor ordeverstoring, doet niets. De concerten worden door protestacties belemmerd, zozeer, dat er niet gespeeld kan worden - het bestuur ontslaat de orkestleden.

Twee reacties op dit treurig geval verdienen de aandacht.

Er is een comité gevormd onder de oorspronkelijke leuze: ‘Nederland, let op uw saeck’, dat zich tegen de dictatuur van de... voetzoeker keert. En in het Amsterdams studentenweekblad wordt een artikel gewijd aan... een gedetailleerde critiek op de onvolmaakte werkwijze der rustverstoorders en aan de strategie en tactiek van dat bedrijf.

Maar in beide uitspraken ontbreekt een oordeel over de houding van de heer Van Kempen en zijn beschermers in het Concertgebouw- en gemeentebestuur.

Er is onlangs bij ons in de straat een kind vermoord. Zo maar op klaarlichte dag de hals afgesneden door een onverlaat. Een week later hadden de vrouwen in de kruidenierswinkel het er nog over, dat de stadsreiniging de bloedplas op straat zo ondeskundig had opgeruimd. Er waren er ook, die vonden, dat het kind zo onaangenaam gekrijst had.

Something rotten...

I... Niet alleen in ‘the state of Denmark’, maar ook, zelfs eerder, elders. In de U.S.A. zijn zeven negerjongens van nog geen 20 jaar op de electrische stoel geplaatst. Op 8 Jan. 1949 zouden zij met hun zevenen één blank meisje hebben aangerand. Het zou een meisje van lichte zeden geweest zijn. Neen, niet zouden of zou. Wij willen aannemen, dat het waar gebeurd en het meisje de onschuld zelve was. Dan was het dus een afschuwelijke daad. Maar wij zijn desondanks niet zeker of wij het vonnis niet nog afschuwelijker vinden dan de daad. Wij zijn wel zeker dat, indien men de kleuren verwisselt, het vonnis anders zou zijn uitgevallen. En helegaar

[p. 126]

hypothetisch is die omkering toch wel niet. Het laat zich immers denken, dat zich iets dergelijks heeft voorgedaan of zal voordoen met een Koreaans meisje bijv. en zeven soldaten van de V.N.

II... Over deze droeve zaak, droef naar beide zijden, hebben wij in de liberale N.R. Crt. nog niet veel gelezen, zo min als in '30 over de negers van Scottsboro. Het is er blijkbaar bij ingeschoten, toen het grote nieuws wereldkundig gemaakt moest worden, dat Alfred Krupp en de zijnen uit hun Beierse gevangenis zijn ontslagen. Krupp krijgt zijn beroemde villa bij Essen terug - en de rest van zijn fortuin, oorlogswinst incluis. Alles is vergeten en vergeven. En dezelfde krant, die bij de terechtstelling van die zeven negerjongens er het zwijgen toe doet, gewaagt in verband met de vrijlating der oorlogsmisdadigers van het ‘menselijk gebaar’ van Mac Cloy. - Dit tijdschrift probeert van zijn eerste aflevering af in de theorie der ware menselijkheid in te dringen om haar in de practijk te doen zegevieren. Als we het bovenstaande overwegen, krijgen we niet de indruk al veel verder te zijn dan toen we begonnen. Het zal wel aan ons liggen.

8-II-'51