De Nieuwe Stem. Jaargang 6

[p. 98]

E. Meyer-Brouwer
Verzen

Het leger der agaven wacht
Grimmig de orders van de nacht,
Strak aangetreden
En roerloos. Luister, de gebeden

Van een oud, bloedig heidendom
Worden geroffeld op de trom
Van verre donder;
De okergele zon gaat onder,

Tegen de koude hemelvlam
Strekken de randoe-boomen stram
Hun zwarte kruisen,
Bezwerend. Nu begint het ruischen

Van avondwind en late regen,
't Duister steigert den hemel tegen
En halverwege
De sterren behaalt het de zege.

Er bloeien duizend grasjes in de tuin,
Zo onaanzienlijk, en een schande voor
Onze toekang kebon; een vogeltje
Strooit slaperig onder de bougainville
Een mondvol zilver op de milde wind
En zwijgt verwonderd over zijn geluid.
De halmen zwenken in een kleine vlaag
En buigen van het middel uit, alsof
Ze bij Martin hun eerste dansles doen;
De onbeduimelde minuten gaan
Tussen de vlinders duikelend voorbij -
Waarheen? Misschien leggen ze deze dag
Hun eitjes en er komt een knaagrups uit,
Een lui, traag uur voor morgen; never mind.
De wereld ruikt naar koffie en muziek,
De wereld is een goedgeluimde bol,
Een dikzak zonder zorgen voor den tijd
En zijn verholen lachen schudt de lucht
Achter de wolken; 't is een goede dag.

[p. 99]

Sonnet

Dit is wat overblijft, als alle waan
En ijdelheid rondom is platgeslagen:
Het naakte Zijn, dat wit en zonder vragen
Zich laat beschijnen door de witte maan,

Ademt en wast zich in de wind, die aan
De bomen schudt, en alle takken dragen
Schaduw en sterren, die in koele vlagen
Elkaar omvatten en weer laten gaan.

Er is geen vrede en geen zin dan deze:
Tot aan de rand en over vol te zijn
Met leegte; en geen laatste roes dan deze
Die diep gebed ligt in de blauwe wijn
Van de verlorenheid, en kan genezen
Wat is gestorven aan het levend zijn.

Kitty's tuin

Voor de wijdopen deuren ligt de ochtend, prompt
Bezorgd aan alle abonné's, wit ingepakt
Onaangeroerd en frisch; een blijde schroom
Weerhoudt de wereld nog, haar te bezien.
De boomen hurken dommelig-zwart in de mist,
Maar door de sluier schittert in het natte gras
't Betooverd blauw van het viooltjesbed,
Weerloos en teeder bloeiend op het slijk.
Daarachter hangt het militaire waschgoed in
Een zware parabool; sokken en khaki shirts,
En één soldaat zit op de stoep en fluit
Een beetje valsch de kleine Nachtmusik.
Een bolle wind breekt plotseling de ochtend open,
Schaduwen komen schotsnel voor de zon uit lopen
Over de paarse grond; de zon voelt warm
Aan de keerzijde van de koele wind,
Je huid is net een Omelette Sibérienne.
Haastig drijven doorschijnende wolken voorbij
De duizelige diepte van de lucht,
En je bent over vol en sprakeloos
Omdat het leven zoo absurd en prachtig is.
[En je zegt: ‘lekker weer vandaag, hè?’]

[p. 100]

De vijver

Zoëven, in het licht, dat wit en koel
Tussen de zwarte bomen viel; in 't blauw,
Kouder dan ijs, van water, blinkende
Onder een blauwe neveldons, heb ik
Vrijstelling voor de dag gekregen. Nu
Is er een vrijheid van gewicht en tijd
Waarvoor geen woorden zijn, maar 't moet gezegd;
Een vrijheid. Verborgen en stelpeloos
Borrelt de bron van mijn hilariteit
Omdat ik er nog uitzie als voorheen,
Een moe oud mens, beladen met de schuld
Van veertig jaren; nog gevangen in
Het vlees. En als ik iemand tegenkom
Zal hij mij kennen aan die zotte schijn
En als ik mijn geheim zou fluisteren
Zou hij het niet verstaan; het heeft de stem
Van snelle wolken, van de kleine vis
Die als een gladde spoel door 't water schiet,
Die weeft aan het onstoffelijk patroon
Van aardse vreugde al de wereld om.
Dit is genade. Als de domper straks
Het licht gedoofd heeft, dat geen deel is van
De lamp en toch al haar betekenis,
Dan zal de weerschijn blijven lichten in
De Hemel van een nieuwe dag, en in
De kleine ster, die in de nacht zal staan
Tussen de zwarte bomen van vandaag.