De Nieuwe Stem. Jaargang 5

[p. 705]

Gerrit Kouwenaar
Tussen daklook en parkgras

Il y a des mots qui font vivre...
éluard

Er is niets méér van de wereld over
dan de stad, het laatste begin,
waar het look als het allerhoogste
boven uw hoofd de daken beklimt -
leven tussen het zweet van uw huizen
en de damp der fabriekstrompet,
en daarboven zijn slechts de vogels
en de hemel van wat gij niet hebt.

Diep beneden uw karige ramen,
achter de adem der kamerplant,
groeien het gras en de bomen in parken
tussen het beursgebouw en de bank, -
en daar lopen de oude kinderen
naast de heren met actetas
en daaronder zijn slechts de wormen
en de sintels van wat gij bezat.

Dit is de wereld: rode fabrieken
en witte paleizen en uw gezicht,
uw twee handen en teleprinters
met uw geboorte- en doodsbericht.
Dit is alles, want niets bestaat buiten
deze stoomfluiten en dit steen,
deze heuvel van zenuwdraden
en de bloedstraten dwars er door heen.

Uit de orkesten in de plantsoenen
en avondbomen waaronder gij schuilt,
kruipt langs doortikte carbonpapieren
een zachte siddering onder uw huid.
En gij lacht op de neonklokken
en gij opent uw oren en mond
en gij zegt wat geen oor kan horen
en gij hoort wat uw stem verstomt.

[p. 706]

 

En het kruipt en het breekt door uw schedel,

 

neemt bezit van uw glazen hoofd,

 

drukt uw ogen als erkers naar buiten

 

tegen dit spel met de blokkendoos.

 

Tussen parkgras en daklook het duister

 

Wordt een toeter waarop gij blaast

 

woorden bollend de bellende stilte

 

tot zij strak om de stad heen staat.

 

 

 

Er zijn woorden die laten leven

 

als de naam en de bast van het huis

 

voor wat achter zijn gladde façade

 

uit de ballon van de avond kruipt.

 

Als gij stad zegt dan noemt gij uzelve

 

en gij mompelt een buskruitvat

 

en de lont en de barricade

 

zijn het hart van uzelf en de stad.

 

 

 

Dit is de wereld, er is geen andere,

 

wat erbuiten ligt is te laat.

 

Op de mesthoop van prikklokdwazen

 

strooien woordwijzen letters zaad.

 

Uit de orkesten in de plantsoenen,

 

over het look dat uw daken beklimt,

 

door het gras en de bomen der parken

 

blaast de stad het laatste begin.