De Nieuwe Stem. Jaargang 5

[p. 636]

Gedichten
Hieke de Jong

Ik heb je in een droom gezien

Nu ga ik peinzend zoekend onder langs

de dag, die nog in damp gekluisterd is

en duizend fluisterende monden langs,

het heimlijk wijken van de duisternis.

Ik heb je in een droom gezien vannacht

en alles was zoals het vroeger was.

Na al die lange jaren is nu pas

dat beeld in mijn herinnering teruggebracht,

geschonden door het weten, dat het oude

nimmer keert. Zo ga ik vol verdriet

en als een jutter zoekend langs het blauwe

wijken van de nacht wat je me liet.

De achtergeblevene

De nacht had ganse landstreek opgekocht.
Toen ik me neerboog en zijn wezen zocht,
zocht ik vergeefs en ik ging vol verdriet
blind tastend buiten, maar hij was er niet.

Ik ging der bergen helling op en 't koor
van eendere donkere stemmen moeizaam door,
het sombere dichtgegroeide dennenheer.
Hoog in de vlakte lag een golvend meer.

En aan de overzijde blonk een stad,
die duizend, duizend kleine lichtjes had,
als spinrag, dat met droppels is bedauwd
glanzend en schitt'rend in het morgenhout.

Mijn schatten wou ik geven, mijn gezicht
om daar bij hem te wonen in dat licht,
bij al die duizend sterren, die de dood
geplukt had en verzameld in zijn schoot.

[p. 637]

 

Maar wat me scheidde van de wonderstad

 

was 't vruchteloze leven, dat ik blind bezat,

 

een rusteloos meer versperde zijn gebied,

 

woelend in heimwee en het oud verdriet.

 

 

 

Er was geen schipper, die me over bracht

 

en stom van smart heb ik de dag gewacht.

 

Het meer werd wijder en de stad verdween,

 

maar al mijn angsten van de nacht vervaalden.

 

 

 

Het meer was klaarder dan de morgen was,

 

die achter bergen rees als helder glas.

 

Het was me of onder het gedein de stenen

 

nu met de bedding rustig ademhaalden.

Het licht versmalt...

Het licht versmalt, de herfst woelt in de kronen
en plukt met alle vruchten ook het blad.
Nog voert de Vrijdagavond steeds zijn pad
hem onder 't carillon, waarvan de tonen
als vissen vluchten in de grijze stad.

Hij wacht me op de brug, het donker water
vangt peinzend wiegelend zijn eenzaam beeld,
Het wordt gedeukt, gerekt en weer geheeld,
zoals toch telkens als hij weg is later
elk van mijn dromen met zijn wezen speelt.

De dagen worden nauw, reeds sterft het loof
en in mij breekt een vreemde angst zich baan,
dat nu de tijd dat uur zal overslaan,
een brug zal vormen voor de ontstane kloof
en plotseling in de nacht zal overgaan.

En dat één van ons twee wanhopig terug
zal keren, tastend langs verstarde grachten
waar nooit een carillon of water lachte,
maar alles dood is en dan op die brug
de ander tevergeefs zal blijven wachten.