De Nieuwe Stem. Jaargang 5

[p. 358]

P. Minderhout
De bal

De tuin ligt stil van kind en spel;
laat licht roest door de trage blaren
en bij het bed van violier en aphodel
ligt vreemd een bal, ontkomen aan het snel
kinderlijk handgebaren.

Het lijkt een appel, die de tijd daar liet,
vrucht van de gouden zonne-uren...,

En morgen vindt een kind in 't vuren
licht dees vrucht en zingt hetzelfde lied
en speelt hetzelfde spel, altijd...

Even vergankelijk als eeuwig is de tijd.