De Nieuwe Stem. Jaargang 5

[p. 270]

Louk E. Roest Crollius-van Doorn
Gedichten

Refuge d'hiver

Als 't vredig sneeuwt op het braakland
op de cadans van een stille muziek
dan is het vast en zeker een chaos
in het hart van Dominique.

Want binnen brandt dan het haardvuur,
is het leven warm en wild
en buiten zwijgen de uilen,
lijkt het oerwoud voor eeuwen verstild.

En de bont ingezette stukken
van een kostbaar mozaiek
laten los door hitte en droogte
in het hart van Dominique.

Het huis is wel groot en tochtig
maar de weelde is zorgloos en vrij
en buiten wacht kleumig het grasveld
gelaten op de maand Mei.

Onvruchtbaar en reddeloos eenzaam
in de winter, verloren en ziek,
is het enige om voor te leven
het hart van Dominique.

Maar als de woorden met l weer gaan komen:
lente, liefde, leven en lied,
dan is het houtvuur weer overbodig
en een toevlucht baat dan niet.

[p. 271]

Codewoorden

Het levenslicht, waarmee de onderwijzer

de kinderen bedriegt tot aan de laatste dag,

wordt in de arena van de torenwijzer

vanzelf wel milder en ook grijzer,

tot hij, vermoeider maar niet wijzer,

de duisternis aanschouwen mag.

De levenspraal, waarmee de kathedralen

de onnozelen bedriegen tot de laatste dag,

zal op het evenwicht der schalen

vanzelf wel worden fijngemalen

tot ook de goudste der bokalen

uiteenvalt zonder knars of slag.

De levensnood, waarmee de staatsgeleerde

de onzaligen bedriegt tot aan de laatste dag,

staat op tot in zijn omgekeerde

met alle kracht van de onteerde

tot ook het allertaaist verweer de

rafels ziet in de vergane vlag.

Het leven zelf, waarmee ons alle goden

bedriegen willen tot de laatste dag,

heeft zich te voegen naar onze geboden,

bestaat door ons, in onze code,

het stelt ons wetten noch verboden.

Wij die het schiepen hebben het gezag.

De stenen engel

Hij staat, gestrekt van lijn, een koninklijke afgezant,
die zich in deze hof tot rusten heeft geplant
en is versteend tot dwingende ascese.
Het laatst gebaar, waarin hij heeft gewezen
naar zijn beginpunt, dat het einde is,
versteende mee en werd tot een belijdenis.
Den armen mens, willoze boemerang,
gaf hij zichzelf. Maar ach, zijn tijd is lang,
tot de natuur vloeit al wat geest is samen.
Hij werd tot een vermaning en een armzalig amen.